Η Ζωή του Χριστιανού

      [Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης]: Με τις προσευχές των μικρών παιδιών μπορούν να γίνουν θαύματα. Ό,τι ζητούν από τον Θεό τους το δίνει, γιατί έχουν αθωότητα και ο Θεός ακούει την καθαρή προσευχή τους. Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). Θυμάμαι, μια φορά που οι γονείς μας είχαν πάει στο χωράφι, με είχαν αφήσει στο σπίτι με τα δύο μικρότερα αδέλφια μου. Ξαφνικά ο ουρανός μαύρισε και άρχισε καταρρακτώδης βροχή. – Τι θα κάνουν τώρα οι γονείς μας, είπαμε. Πώς θα έρθουν στο σπίτι; Τα δυο μικρά άρχισαν να κλαίνε.   – Ελάτε, τους είπα, θα παρακαλέσουμε τον Χριστό να σταματήσει την βροχή. Γονατίσαμε και τα τρία μπροστά στο εικονοστάσι και προσευχηθήκαμε. Σε λίγα λεπτά η βροχή σταμάτησε.   Οι γονείς πρέπει να βοηθούν με διάκριση τα παιδιά από μικρά να πλησιάσουν τον Χριστό και να ζήσουν από μικρά τις ανώτερες χαρές, τις πνευματικές. Όταν αρχίσουν να πηγαίνουν στο σχολείο, πρέπει σιγά-σιγά να τα μάθουν να μελετούν κάποιο πνευματικό βιβλίο και να τα βοηθούν να ζουν πνε

  Μίσος: Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του. Από τη σ τιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν. Γι’ αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό. Το Μίσος Πως όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της ψυχής. Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου. Μίσος λοιπόν είναι να βλέπω ως έτερον τον άλλον, να τον πετάω έξω από την καρδιά μου, να μην το θεωρώ ως είναι μου. Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυ

  Γ ια εμάς τους Χριστιανούς  το κεντρικό σημείο του σύμπαντος  και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι  ο ερχομός του Ιησού Χριστού..  Ήρθε με άκρα πραότητα,  φτωχότερος των φτωχών  «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι». Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω.  Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του.  Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα ακριβώς γιατί «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο…  Μ ερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της  αγιασμένης απελπισίας  θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη,  ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του

        – Παππού, βοήθησέ με. – Τί ἔχεις, παιδί μου; μωρὲ πολὺ τρομαγμένος φαίνεσαι. – Ἒ, νὰ Γέροντα. Ὁ πειρασμὸς δὲν μὲ ἀφήνει ἥσυχο. Καὶ στὸν ὕπνο, ἀλλὰ καὶ φανερὰ ξύπνιο μὲ πολεμᾶ. Στὸν ὕπνο φωνές, ἀπειλές. Στὴν ἀγρυπνία τὸ ἴδιο. Μόλις ἀρχίσω τὸν κανόνα μου χτυπᾶ τὴν πόρτα, ἀκούω ἄγριες φωνές, ἀπειλές. Ἀπὸ τὸν φόβο μου τρέμω σὰν ψάρι. Ποῦ νὰ πάω νὰ γλυτώσω! – Μωρέ, ἐσὺ μεγάλος ἀγωνιστὴς εἶσαι. Σὲ κατάλαβε ὁ σατανᾶς καὶ γελᾶ μαζί σου. Ὅταν λέμε «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ὁ πειρασμὸς κατακαίεται, μόνο ποὺ ἀκούει τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Πάση θυσία μηχανεύεται νὰ μᾶς καταφέρει νὰ σιωπήσουμε. Βάζει μέριμνες, ἰδέες, περισπασμούς, καὶ ὅ,τι ἄλλο φανταστεῖς. Μόνον εὐχὴ νὰ μὴ λέμε. Ἐσένα σὲ βρῆκε δειλό. Σοῦ λέει, ἢ σταματᾶς τὴν εὐχὴν ἢ μπαίνω νὰ σὲ σκοτώσω. Εσύ… τὸ΄ χαψες. Βρὲ μὴν τὸν φοβᾶσαι, εῖναι ψεύτης. Οὔτε τρίχα δὲν θὰ μᾶς πειράζει ἂν δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν ἀπὸ πάνω. Ὁ Θεὸς τὸν ἀφήνει γιὰ νὰ σὲ γυμνάσει. Ἐμᾶς μὲ τὸν Γέροντα (τὸν συνασκητὴ του Ἰωσὴφ τὸν Ἡσυχαστὴ καὶ Σπ

  Δεν γίνεστε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει. Εκεινο που κάνει άγιο τον άνθρωπο ειναι η αγάπη, η λατρεία πρὸς τὸν Χριστό, η οποία δὲν μπορει νὰ εκφραστει, δὲν μπορει, δὲν μπορεί. Καὶ προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, νὰ κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού. Κανεὶς ασκητὴς δεν αγίασε χωρὶς ασκήσεις. Κανεὶς δὲν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρὶς ν’ ασκηθει. Πρέπει νὰ γίνονται ασκήσεις. Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ., αλλὰ όχι μὲ βία. Όλα νὰ γίνονται μὲ χαρά. Δὲν ειναι οι μετάνοιες ποὺ θὰ κάνουμε, δὲν ειναι οι προσευχές, ειναι τὸ δόσιμο, ο έρωτας γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὰ πνευματικά. Υπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὰ κάνουνε αυτὰ όχι γιὰ τὸν Θεὸ αλλὰ γιὰ άσκηση, γιὰ ωφέλεια σωματική. Όμως οι πνευματικοὶ άνθρωποι τὸ κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ωφέλεια, γιὰ τὸν Θεό. Αλλὰ καὶ τὸ σώμα ωφελειται πολύ, δὲν αρρωσταίνει. Πολλὰ καλὰ έρχονται. Μέσα στὴν άσκηση, τὶς μετάνοιες,

 

 

 

   Η Τεχνητή Νοημοσύνη περιλαμβάνει τις τεχνολογίες ανθρώπινης ενίσχυσης, την ενίσχυση της γνωστικής και διανοητικής λειτουργίας και τις ρομποτικές κατασκευές, που μιμούνται την ανθρώπινη ευφυία και την ξεπερνούν κατά πολ «Η Τεχνητή Νοημοσύνη», σημείωσε ο Σεβασμιώτατος, «αποτελεί ασύλληπτου διαμετρήματος τεχνολογικό επίτευγμα των τελευταίων ετών, το φάσμα των εφαρμογών της είναι τεράστιο, οι ρυθμοί εξέλιξης ταχύτατοι, οι συνέπειες απρόβλεπτες, η απειλή της ανθρώπινης ταυτότητος όπως την γνωρίζουμε πρωτοφανής, η διαμορφωτική της δύναμη για το μέλλον των κοινωνιών, του ανθρώπου, της ζωής και του κόσμου απροσμέτρητη, ο προβληματισμός παγκόσμιος, ενώ και οι ειδικοί επιστήμονες εμφανίζονται ανεπαρκείς σε προεκτιμήσεις». Στην συνέχεια, αφού αναφέρθηκε αναλυτικά στις Τεχνολογίες ανθρώπινης ενίσχυσης, στην Τεχνητή Νοημοσύνη και την Ηθική της και στην Μηχανική Μάθηση, ο Σεβασμιώτατος κ. Νικόλαος σημείωσε συμπερασματικά, ότι η σύγχρονη επιστήμη δίνει στον άνθρωπο την αίσθηση της πα

        Έχετε ένα πρόβλημα;  «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».   Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας...; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος και θα σας βγάλει από το αδιέξοδο που βρίσκεστε... Το κομποσκοινάκι λοιπόν, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»... Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν ότι την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσευχήσου. Θέλεις να σωθείς; Προσευχήσου.   «Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών».  «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».   Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας.    Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις,

        Ὁ διπλανός μου! Αὐτός πού περπατᾶ στό πλάι μου. Αὐτός μέ τόν ὁποῖο συναντηθήκαμε μιά μέρα κι ἀπό τότε διανύουμε μαζί ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό τό μῆκος τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς.  Αὐτός μέ τόν ὁποῖο μοιράζομαι τό πλάτος τοῦ δρόμου, στήν πορεία τῆς ζωῆς. Δίπλα-δίπλα…   Ὁ διπλανός μου! Ὁ σύζυγος, ὁ συγγενής, ὁ συνάδελφος. Ἄραγε πόσο τόν γνωρίζω; Πόσο ἀφουγκράζομαι τόν πόνο του, πόσο συμμετέχω στήν χαρά του; Ποιά θέσι τοῦ ἔχω δώσει στήν ζωή μου;  Εἶναι φίλος ἤ ἐχθρός; Ξένος ἤ ἀδελφός; Μήπως στέκομαι δίπλα του ἁπλῶς ἀπό τόν φόβο τῆς μοναξιᾶς;   Ὁ διπλανός μου…!  Τί τέλος πάντων σημαίνει γιά μένα; Ἄν εἶναι ὁ πλησίον τοῦ Εὐαγγελίου, τότε ἀναγνωρίζω τίς εὐθύνες μου.  Ὀφείλω νά δείξω συμπαράστασι, νά προσφέρω ὑπηρεσίες, νά σκύψω γιά νά τόν σηκώσω, ἄν κάποιο ἐμπόδιο τόν κάνη νά σκοντάψη καί νά πέση… Καί μόνο αὐτά; Ὁ πλησίον εἶναι εἰκόνα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Στά χέρια του κρατᾶ τό εἰσιτήριο γιά τήν Οὐράνια Βασιλεία. Δέν εἶναι τό δικό του.  Εἶναι τό δικό μου εἰσιτήριο! Ὁ διπλανός μου, λοιπόν, δέν εἶν

          Η τελευταία μέρα πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή ήταν ανέκαθεν γνωστή στο λαό ως «Κυριακή της συγγνώμης». Την ημέρα αυτή διαβάζονται τα εξής λόγια του Χριστού, «ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν» (Ματθ. 6,15).  Το ίδιο βράδυ στην εκκλησία ο καθένας ζητά συγγνώμη από τους άλλους στον «εσπερινός της συγγνώμης» έτσι, ώστε να εισέλθουμε στη Σαρακοστή, στον καιρό του καθαρμού, εμβαθύνοντας και αγιάζοντας τη ζωή μας, συμφιλιωμένοι με τους άλλους. Συνείδηση είναι αυτό το μυστηριώδες βάθος του νου, που μας φέρνει τύψεις και παθιασμένη επιθυμά για κάθαρση, αναγέννηση και διόρθωση. Τύψη είναι ακριβώς η φωνή της συνειδήσεως, και μας οδηγεί στο πρώτο σκαλοπάτι του δρόμου για την κάθαρση, στην επιθυμία να συγχωρήσουμε και να συγχωρηθούμε, στην ίδια την Κυριακή «της συγγνώμης». Γιατί; Γιατί η συγγνώμη και η επιθυμία για συγγνώμη να μπαίνουν μέσα μας με τέτοια σαφήνεια τη στιγμή που ξεσηκώνεται η συνείδησή μας, ως

      Δέν ξέρω ἐάν ἐδῶ πού φτάσαμε ὑπάρχει ἐλπίδα καί ἔξοδος ἀπό τή δύσκολη ὥρα πού περνᾶμε. Ἐάν ὑπάρχει ὅμως ἕνα ἐνδεχόμενο ἐλπίδας, αὐτό μόνο ἀπό τό λαό μπορεῖ νά προέλθει, ἐάν μπορέσει νά συνετισθεῖ, ἐάν μπορέσει νά μετανοήσει, ἐάν μπορέσει νά ἀναλάβει τίς εὐθῦνες του.    Οἱ ἐξουσίες στάθηκαν ἀδύνατες, γιατί ὑπῆρξαν λίγες σέ ποιότητα. Οἱ κατά καιρούς ἐξουσίες πού κυβέρνησαν αὐτό τόν τόπο, στάθηκαν ἀνίκανες καί ἕνα καθαρό μάτι διαβλέπει ὅτι δέν ἔχουν πλέον τήν δυνατότητα νά βοηθήσουν τήν Πατρίδα. Ἐάν μποροῦσαν θά τό εἶχαν κάνει.   Ὄχι δέ μόνον δέν ἔκαναν καλό, ἀλλά ἔκαναν κακό, γιά τήν ἀκρίβεια κακούργησαν ἐναντίον τῆς Πατρίδας καί τοῦ λαοῦ. Τό κακούργημα δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν κατάστρεψαν οἰκονομικά, ἀλλά τόν διέφθειραν ψυχικά. Προκειμένου νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν τήν ἐξουσία τους καί τά λάφυρά της, διέφθειραν τήν ψυχή αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο πού καταντᾶ δαιμονικός.   Ἐκμεταλλεύθηκαν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ στόχο νά ἐκμαυλίσουν συνειδητά τόν λαό. Μέ ὑποταγμέ

  Ήταν καλοκαίρι του 1988. Έκανα με τα πόδια μόνος την διαδρομή Δάφνη - Καρυές - Σταυρονικήτα - Ιβήρων - Φιλοθέου - Λαύρα - Κερασιά -Αγία Άννα.  Στον δρόμο από την Λαύρα στην Κερασιά, λίγο έξω από την Κερασιά συνάντησα ένα γεροντάκι που έσκαβε στον κήπο του. - Καλώς τον, μου είπε, έλα να πιεις ένα νερό. Παίρνω το νερό. Τον ευχαριστώ. Πίνω. Δοξάζω τον Θεό. Πιάνουμε κουβέντα. - Πως σε λένε; - Σ. - Από πού είσαι; - Από την Αθήνα. - Που πας; - Στον π. Θ. - Τι δουλειά κάνεις; - Δικηγόρος. - Δεν πειράζει! - Άκου παιδί μου, Σ., να σου πω μια ιστορία. Ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος, γεμάτος πάθη, εγωισμό, φιλοχρηματία, φθόνο, οργή. Μια μέρα, εκεί που έβγαινε από ένα φούρνο φορτωμένος με ψωμιά, ένας φτωχούλης του ζήτησε ελεημοσύνη.   Όμως, ο πλούσιος θύμωσε και στον θυμό του πέταξε ένα καρβέλι ψωμί στον φτωχό. Αυτός το πήρε και το έφαγε στο σπίτι του με τα παιδάκια του.  Έφτασε ο καιρός και ο πλούσιος κοιμήθηκε. Ήρθαν τότ

        Κάποτε ὁ διάβολος κάλεσε μιὰ παγκόσμια συνέλευση δαιμόνων. Στὴν ἐναρκτήρια ὁμιλία του, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, εἶπε καὶ τὰ ἀκόλουθα:   - Δὲν μποροῦμε νὰ ἐμποδίσουμε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία. Δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἐμποδίσουμε νὰ διαβάζουν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ γνωρίζουν τὴν Ἀλήθεια. Δὲν μποροῦμε οὔτε ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς ἐμποδίσουμε νὰ ἔχουν μιὰ ζωντανὴ καὶ στενὴ σχέση μὲ τὸν Σωτήρα τους. Ἅπαξ καὶ ἀποκτήσουν αὐτὴν τὴ σύνδεση μὲ τὸν Ἰησοῦ, ἐμεῖς χάνουμε κάθε δύναμη πάνω τους.  Ἔτσι, τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει εἶναι νὰ τοὺς κλέψουμε τὸ χρόνο τους. Ἃς πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, δὲν πειράζει, ἃς ἔχουν ἐκεῖ τὶς συνεστιάσεις τους κι ὅλα τα ὑπόλοιπα. Ἃς ἔχουν ἔργο καὶ δράση. Μόνο νὰ μὴν ἔχουν χρόνο νὰ ἀναπτύξουν αὐτὴ τὴ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Ἰησοῦ.  Νὰ τί θέλω ἀπό σᾶς: Ἀποσπάστε τους τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὸν Σωτήρα τους καὶ ἐμποδίστε τους ἀπὸ τοῦ νὰ ἔχουν θερμὴ καὶ στενὴ σχέση μαζί Του ὅλη μέρα. Ἃς τοὺς παρασύρουμε σὲ μιὰ χαλαρὴ σχέσ

          Είναι δύο άγγελοι που συζητούν για την ζωή τους στον ουρανό.       Ο ένας βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Από την γη στον ουρανό. Πάνω κάτω.   Συνέχεια.   “Τι κάνεις” τον ρώτησε ο δεύτερος άγγελος .   “Εννοείς την αποστολή μου;”   “Ναι! Σε βλέπω και κουράζομαι!”   “Α! Μεταφέρω τα αιτήματα των ανθρώπων στον Θεό. Δεν σταματάω ούτε στιγμή”   “Τι κούραση!”   “Κι εσύ; Ποια αποστολή έχεις; Σε βλέπω συνεχώς πάνω σε αυτό το σύννεφο, να κάθεσαι, να τραγουδάς και να κοιτάς εμένα που τρέχω..”   “Εμένα μου έχει αναθέσει ο Θεός να του μεταφέρω τα ευχαριστώ των ανθρώπων…    

        Μη νομίσεις ότι μόνον οι άγιοι μεσολαβούν για μας, αλλά και οι άγγελοι παρακαλούν τον Θεό στις θλίψεις μας».   Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος   «Όταν χάσει την ταπείνωση η ψυχή, χάνει συγχρόνως και τη χάρη και την αγάπη για τον Θεό και τότε σβήνει η φλογερή προσευχή».   Άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης   «Να συνηθίζεις να αυτοκατακρίνεσαι, μήπως τυχόν διέπραξες κάποιο αμάρτημα με τον λογισμό σου, μήπως η γλώσσα έτρεξε πριν από τον νου ή γλίστρησε σε λόγο άτοπο, μήπως και χωρίς να το θέλεις έπραξες αμαρτία».   Μ. Βασίλειος   «Η νηστεία μάς εξομοιώνει με τους αγγέλους, μας κάνει συγκάτοικους με τους αγίους, φρονηματίζει τη ζωή μας».   Μ. Βασίλειος   «Να χαίρεσαι στις θλίψεις σου, να πλουτίζεις στη φτώχεια σου, να παρηγορείσαι στις ασθένειές σου».   Άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης   «Όσο μεγαλύτερες είναι οι ευεργεσίες που πήραμε, τόσο βαρύτερα και σκληρότερα τιμωρούμαστε, ό