Η Ζωή του Χριστιανού

         Θεέ μου και Κύριε του κόσμου, Συ ο αγαθότατος πατέρας των ανθρώπων, Σύ που είσαι άναρχος και αιώνιος και αναλλοίωτος και αμετάβλητος, Σύ που η ουσία σου και το μέγεθός σου και η αγαθότητά σου η άπειρη, δεν χωρεί στον μικρό και περιορισμένο νου μας, Σύ που είσαι η πλουσιώτατη πηγή και η απερίγραπτη άβυσσος της δύναμης και της σοφίας, σ΄ευχαριστώ και σε δοξάζω που είδες με συμπάθεια και αγάπη κι εμένα το μικρό και αδύνατο και αμαρτωλό. Σ΄ευχαριστώ που με λύτρωσες από σκέψεις και πράξεις κακές, μοχθηρές και μάταιες και με έσωσες από τις πολλές και διάφορες παγίδες του διαβόλου, που είναι ο άρχοντας του σκότους και της πλάνης. Σ΄ευχαριστώ, Κύριε, και σε δοξολογώ γιατί έδειξες με θαυμαστό τρόπο την αγάπη σου σε μένα και έγινες ο φιλανθρωπότατος τροφοδότης μου σε όλες τις περιπτώσεις, καί κυβερνήτης, καί φύλακας, καί προστάτης, καί καταφύγιο, καί σωτήρας, καί κηδεμόνας της ψυχής και του σώματός μου. Σ΄ευχαριστώ, πού, παρ΄όλη την απροσεξία και την αμέλειά μου, με αρπάζει

        * Ο Μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης σε μια ομιλία που έγινε πριν 22 χρόνια, προειδοποιούσε για όλα αυτά που βιώνουμε σήμερα, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Ένας επίκαιρος και συγκλονιστικός λόγος ενός σπουδαίου Γέροντα της εποχής μας, που μας προετοίμαζε και μας προϊδέαζε για όλα αυτά που έβλεπε να έρχονται… Την ευχή του να έχουμε από εκεί ψηλά που βρίσκεται. ~ …Πολλοί σήμερα μιλούν για παγκοσμιοποίηση. Ενώ κάποιοι ολίγοι την σχεδιάζουν και την προετοιμάζουν. Παγκοσμιοποίηση στην οικονομία, στην δημιουργία ενός υπερκράτους, στην θρησκεία. Η παγκοσμιοποίησις φαίνεται να είναι και ο στόχος του κινήματος της «Νέας Εποχής» που αποβλέπει στην αντικατάσταση του Χριστού από τον αντίχριστο. Η βασιλεία του αντιχρίστου, κατά τους νεοεποχίτας, θα αρχίσει με την γ΄ χιλιετία μ. Χ. Ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) θα αντικατασταθεί με τον Υδροχόο (σύμβολο του αντιχρίστου). Η παγκοσμιοποίησις δεν θα είναι εφικτή, εάν οι και θρησκείες δεν παραιτηθούν από την

  «Σήμερα είναι καιρός να ετοιμασθούν οι ψυχές, γιατί, αν συμβεί κάτι, δεν ξέρω τι θα γίνει» αναφέρεται στις διδαχές του Αγίου Παϊσίου. Ο Άγιος Παΐσιος μιλώντας σε πιστούς αναφερόταν συχνά στις δυσκολίες της εποχής και στα προβλήματα . Έλεγε: Είθε να μην επιτρέψη ο Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ο καθένας θα πάη να σώση τον εαυτό του και θα τραβήξη την πορεία του. Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ο Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα. Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Εμένα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μου το είπαν, τι ήθελαν. Γιά να μην πω βράδυα, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευθήτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε.

        Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης, του Κυρίου δεηθώμεν….μια απο τις δεήσεις που ακούμε κάθε φορά στη Θεία Λειτουργία!Ομως ο αγαπημένος Κύριος μετά το Μυστικό δείπνο είχε ξεκαθαρίσει στους μαθητές του πως..Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον…Τόνισε πως νίκησε το κόσμο οχι τη θλίψη που συνοδεύει τη ζωή μας σε αυτό το κόσμο! Ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής λεει πως ο πειρασμός είναι διττός…Μπορεί να φερει πόνο ή ευχαρίστηση…μα πάντα με οσα όπλα διαθέτει θα μας πολεμά…να μας ρίξει στην απώλεια..Γι αυτό κι εμεις καθημερινά με τη Κυριακή προσευχή παρακαλούμε τον Πατέρα..μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού…Κι όταν ο δρόμος σου αποδεικνύεται ανηφορικός και δύσβατος..κι αρχίζεις να λυγίζεις ,εξαντλημένος ,κάτω απο το πελώριο φορτίο των δοκιμασιών και θες να εγκαταλείψεις κάθε προσπάθεια ,στρέψε βλέμμα και καρδιά στο καλύτερο Γιατρό …που είναι καρδιογνώστης και στη διάγνωσή του ποτέ δε

          Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα...   Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι’ αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.   Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε και χτύπησε την πόρτα του Μοναχού: - Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου. Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια και θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακουφίσει. Απόρησε ο Αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι. Δεν είμαι άξιος, Αββά, να προσεύχομαι εγώ για, σένα, του είπε συνεσταλμένα. Δεν φεύγω από δω, επέμενε ο Όσ

          Κάπου διάβασα πως ο χειρότερος θάνατος είναι όταν χάσεις την ελπίδα σου… Η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Είναι γεμάτη δυσκολίες, εμπόδια, αδιέξοδα, θλίψεις, δοκιμασίες τρομερές. Είναι αντίστροφη πορεία. Πορεία φθοράς… Εκεί, όμως, που όλα οδηγούν στο θάνατο, στο μηδέν, εκεί τότε έρχεται Εκείνος που είναι πανταχού παρών. Τότε, όταν θα νιώσεις πως όλα χάνονται, όταν νιώσεις τον πόνο και τα δάκρυα να πνίγουν την ψυχή σου, έρχεται ο Χριστός με το βλέμμα Του γεμάτο αγάπη. Και σου απλώνει το χέρι, όπως στον Πέτρο στην.. φουρτουνιασμένη θάλασσα… Και σε κοιτάζει γεμάτος στοργή και σε γεμίζει ειρήνη και σιγουριά. Είσαι παιδί Του. Και Αυτός πατέρας σου. Άσε λοιπόν, την ελπίδα σου στον Χριστό. Προχώρα μπροστά και μη φοβάσαι! Όρθωσε το βλέμμα σου στο γεμάτο φως πρόσωπό Του και μη λυγίζεις! Αυτός θα σε σηκώνει, όταν πέφτεις. Αυτός θα σε παρηγορεί, όταν θλίβεσαι. Είναι ο παντοδύναμος Θεός. Ο Ων. Το Α και το Ω. Τι έχεις, λοιπόν, να φοβηθείς;

  ~ Με λίγα  απλά, ζεστά και χριστιανικά λόγια, ο Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης  χορηγεί μιας μορφής »συνταγές» προσευχής και επικοινωνίας με τον Θεό.  Μας παραινεί, λοιπόν, λέγοντας τα ακόλουθα: »Σήκω λοιπόν και συ μία ώρα πριν από το μεσονύκτιο, ή έστω και μετά, και χρησιμοποίησε αυτές τις ώρες, θα δης ότι ο Θεός είναι εύληπτος, ευαίσθητος. Συνήθως παραπονούμεθα ότι ο Θεός είναι σκληρός, ότι του φωνάζαμε και δεν μας απαντά. Ο Θεός όμως είναι περισσότερο ευαίσθητος και από το πιο ευαίσθητο πλάσμα της οικουμένης. Αλλά έχει και εκείνος τις ώρες του, «άχρις ου το σήμερον καλείται», που μπορείς να του μιλίσης. Πρέπει να ξέρης τα «χούγια» του Θεού. Και ο Θεός έχει αυτό το «χούι»: το μεσονύκτιο να μιλάη στον άνθρωπο. Εάν τότε τον ζήτησης, μετά, οποιαδήποτε στιγμή τον θέλησης, θα τον έχης στο χέρι σου. Αν τότε δεν τον ζητήσης, δεν θα τον έχης σχεδόν ποτέ στο χέρι σου. Θα έχης ίσως κάποιες μελιστάλακτες στιγμές, όμορφες περιστάσεις στην ζωή σου, ωραίες καμιά φορά σκέψεις,

  Στο πρωινό χαμόγελο,στο παιδικό το πρόσωπο, στο βιβλίο που διαβάζεις,στον άνθρωπο σου π’ αγκαλιάζεις Στη ματιά ενθάρρυνσης που ανταλλάζεις με τον αδερφό σου, και η κουβέντα από καρδιάς με τη συνάδελφο σου Στο αηδόνι της αυλής που κελαηδά,στη μουσική στο ράδιο που παίζει, και σ’ όλη την ύπαρξη σουμε τρόπο μυστήριο μιλά. Στο ευωδιαστό λουλούδι που μυρίζεις,και στο βρεφικό χεράκι που με συγκίνηση και δέος, αγγίζεις. Ας μη ψάχνουμε λοιπόν στον ουρανό τον μυστήριο Άλλο, γιατί έχει ήδη φανερωθεί σε όλη την πλάση, μέσα απ’ τον πλησίον, τον ελάχιστο αδερφό, τον άλλον. Ο Θεός είναι τόσο κοντά μας που πολύ συχνά σκοντάφτουμε επάνω Του. Μια ανάσα μακριά μας κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι. Όπως πολύ χαριτωμένα έλεγε ο π.Δημήτριος Στανιλοάε, πολλές φορές ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεββάτι μας.

      Πώς θα αντέξουμε, αν δεν είμαστε έτοιμοι για αγώνα; | Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης, του Κυρίου δεηθώμεν….μια απο τις δεήσεις που ακούμε κάθε φορά στη Θεία Λειτουργία!Ομως ο αγαπημένος Κύριος μετά το Μυστικό δείπνο είχε ξεκαθαρίσει στους μαθητές του πως..Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον…Τόνισε πως νίκησε το κόσμο οχι τη θλίψη που συνοδεύει τη ζωή μας σε αυτό το κόσμο! Ο Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής λεει πως ο πειρασμός είναι διττός…Μπορεί να φερει πόνο ή ευχαρίστηση…μα πάντα με οσα όπλα διαθέτει θα μας πολεμά…να μας ρίξει στην απώλεια..Γι αυτό κι εμεις καθημερινά με τη Κυριακή προσευχή παρακαλούμε τον Πατέρα..μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού…Κι όταν ο δρόμος σου αποδεικνύεται ανηφορικός και δύσβατος..κι αρχίζεις να λυγίζεις ,εξαντλημένος ,κάτω απο το πελώριο φορτίο των δοκιμασιών και θες να εγκαταλείψεις κάθε προσπάθεια ,στρέψε βλέμμα κ

  Γ ια εμάς τους Χριστιανούς  το κεντρικό σημείο του σύμπαντος  και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολόκληρου του κόσμου είναι  ο ερχομός του Ιησού Χριστού..  Ήρθε με άκρα πραότητα,  φτωχότερος των φτωχών  «μη έχων πού την κεφαλήν κλίναι». Δεν είχε καμιά αυθεντία, ούτε στην πολιτεία, ούτε στη Συναγωγή, από αποκάλυψη εκ των άνω.  Δεν πολέμησε τους αντιπάλους του.  Και απομένει σ’ εμάς να τον αναγνωρίσουμε σαν Παντοκράτορα ακριβώς γιατί «εαυτόν εκένωσεν μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2,7), αφού υπέστη τελικά μαρτυρικό θάνατο…  Μ ερικές φορές οι δοκιμασίες και οι δυσκολίες που μας συμβαίνουν μας βάζουν στη θέση ενός ταξιδιώτη που ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό του στο χείλος της αβύσσου, από το οποίο είναι αδύνατο να επιστρέψει. Η άβυσσος είναι το σκότος της άγνοιας και ο φόβος της αιχμαλωσίας από το θάνατο. Μόνο η ενέργεια της  αγιασμένης απελπισίας  θα μας κάνει ικανούς να τα υπερπηδήσουμε. Αφού πεισθούμε από κάποια μυστηριώδη δύναμη,  ριχνόμαστε στο άγνωστο επικαλούμενοι το όνομα του

  Η Ιστορία είναι η ίδια η ζωή. Στο διάβα των δύο χιλιάδων χρόνων και στο τέλος αυτής της χιλιετίας ο Χριστός αποδείχθηκε το κέντρο και η αναφορά της. Όσοι επιχείρησαν να αρνηθούν τον Χριστό, το μόνο που πέτυχαν είναι να αρνηθούν και να ευτελίσουν τον άνθρωπο. Όσοι πολέμησαν τον Χριστό, τελικό στόχο είχαν τον άνθρωπο. Τον πολέμησαν γιατί ακριβώς ήταν και παραμένει το μέτρο και το κριτήριο της αξίας του ανθρώπου. Εσύ που έχεις το τραγικό προνόμιο να ζεις αυτό τον ευτελισμό του ανθρώπου, αυτόν τον ευτελισμό που αγγίζει και σένα, να θυμάσαι πάντα ότι γι’ αυτόν τον άνθρωπο, για την αξία και την αξιοπρέπεια του, ένας Θεός έγινε άνθρωπος. Αυτός ο Θεός και άνθρωπος ανέβηκε επάνω στον Σταυρό και κατέβηκε στον τάφο και στον θάνατο ώστε με την Ανάσταση Του να του χαρίσει τη σωτηρία. Είναι ο ένας και μοναδικός, ο Ιησούς Χριστός.   Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος από το βιβλίο «Γεννημένοι για την χαρά»  

  1. Κάποιοι ἀδελφοὶ ἀπὸ τὴ σκήτη ξεκίνησαν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Μπῆκαν λοιπὸν σ᾿ ἕνα καράβι γιὰ νὰ πᾶνε καὶ σ᾿ αὐτὸ βρῆκαν ἕναν ἄλλο Γέροντα, ποὺ ἤθελε κι αὐτὸς νὰ πάει ἐκεῖ. Δὲν τὸν γνώριζαν ὅμως αὐτὸν οἱ ἀδελφοί. Καθισμένοι λοιπὸν μέσα στὸ καράβι ἀνέφεραν μεταξύ τους ἀποφθέγματα Πατέρων ἢ ρητὰ ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ ἀνάμεσα γιὰ τὸ ἐργόχειρό τους. Ὁ Γέροντας ἔμενε ἐντελῶς σιωπηλός. Σὰν βγῆκαν στὸ λιμάνι, παρατήρησαν ὅτι καὶ ὁ Γέροντας πήγαινε πρὸς τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Κι ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ τοὺς εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος: «Καλὴ συνοδεία βρήκατε τὸν Γέροντα αὐτόν». Καὶ στὸν Γέροντα εἶπε: «Καλοὺς ἀδελφοὺς εἶχες μαζί σου, ἀββᾶ». Καὶ ὁ Γέροντας τοῦ ἀπαντᾶ: «Καλοὶ βέβαια εἶναι, ἀλλὰ ἡ αὐλή τους δὲν ἔχει πόρτα, καὶ ὅποιος θέλει μπαίνει στὸν στάβλο καὶ λύνει τὸ γαϊδούρι». Καὶ αὐτὸ τὸ εἶπε, γιατὶ ὅ,τι ἐρχόταν στὸ στόμα τους, τὸ ἔλεγαν.   8. Ὁ ἴδιος βάδιζε κάποτε μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του, καὶ ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς βρῆκε πάνω στὸν δρόμο ἕν

  Παρά τά φαινόμενα καί τήν ἀναξιότητα τῶν μοναχῶν καί κληρικῶν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἀκένωτη πηγή θαυμάτων. Παίρνει νερό καί τό κάνει Ἁγίασμα -   παίρνει ψωμί καί κρασί καί τό κάνει Θεία Εὐχαριστία - παίρνει τόν ἄνθρωπο χῶμα καί τόν κάνει Θεό!     Αὐτά τά θαύματα πολλοί δέν τά βλέπουν. Γιατί, ἄν τά ἔβλεπαν, δέν θά περιφρονοῦσαν ἤ μισοῦσαν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά θά τήν ἀγαποῦσαν, θά τήν τιμοῦσαν καί δέν θά μιλοῦσαν γι’ αὐτήν μέ περιφρόνηση, ὅπως μιλοῦν... «Ὅποιος σκύβει ταπεινά καί δέχεται τά χτυπήματα ἀπό τούς ἄλλους, διώχνει τά δικά του ἐξογκώματα, ὀμορφαίνει πνευματικά σάν Ἄγγελος καί ἔτσι χωράει ἀπό τήν στενή πύλη τοῦ Παραδείσου...     Στόν οὐρανό δέν ἀνεβαίνει κανείς μέ τό κοσμικό ἀνέβασμα ἀλλά μέ τό πνευματικό κατέβασμα. Ὅποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα μέ σιγουριά καί ποτέ δέν πέφτει...».   «Ἐάν θέλης νά βοηθήσης τήν Ἐκκλησία διόρθωσε τόν ἑαυτό σου, καί ἀμέσως διορθώνεται ἕνα κομματάκι τῆς

  Οί Αμερικανοί είναι φίδια δεν άφήνουν τόν κόσμο σε ήσυχία, άλλά θά τό πληρώσουν άσχημα, ζυγώνει ό καιρός! Θά έχουμε φασαρίες... Θέλουν καί επιδιώκουν νά μας βάλουν νά φαγωθούμε. Ό Θεός νά μας φυλάει…»! Αυτά, τά παραπάνω λόγια του γέροντα π. Βασιλείου Καυσοκαλυβίτη αποτελούσαν απάντηση στη Στυλιανή, ένα πνευματικό του παιδί, όταν αυτή του μετέφερε κάποια είδηση στό τέλος του 2014, τότε πού ή υγεία του είχε άρκετά κλονισθεί. ‘Όσοι τόν άκουσαν καί τόν είδαν ένιωσαν κάποιο φόβο νά τούς κυριεύει τόσο από τά λεγόμενό του, όσο καί άπό τήν όψη του προσώπου του. —Γέροντα θά ζήσουμε ανώμαλες καταστάσεις στην Ελλάδα; Μήπως χρειάζεται νά φροντίσουμε να έχουμε προμήθειες;Πολλοί από εμάς ανησυχούμε κυρίως για τα παιδιά μας και ήδη ακούγονται πολλά. —Ακουσε παιδί μου Μάρκο. Ή εποχή πού διανύουμε έχει ώς χαρακτηριστικό γνώρισμα τήν αποστασία του άνθρώπου άπό τόν Τριαδικό Θεό. Έπαψε ό ’Ιησούς Χριστός νά αποτελεί προτεραιότητα στή ζωή μας. Νοιαζόμαστε γιά έφήμερα πράγματα καί δεν κα

    Η Θεία Λειτουργία και τα Τίμια Δώρα θα δίνουν στους χριστιανούς τη δύναμη για να υπομείνουν την πείνα και θα τους διαφυλάσσουν από κάθε κακό. Αναφερόμενος ο Γέροντας στη σύγχρονη ζωή είπε: «Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν για το φαίνεσθαι και είναι τόσο δειλοί, ώστε δεν θέλουν ούτε καν ν΄ αναζητήσουν την Αλήθεια, πόσο δε μάλλον να υπερασπιστούν το Όνομά Του. Είμαστε αποδυναμωμένοι, εξουθενωμένοι και σκανδαλισμένοι απ’ αυτόν τον κόσμο, που ενδιαφέρεται για το πώς να κομματιάσει τις ζωές μας και τα έθνη μας. Υπάρχει μια συνεχής τάση για θρυμματισμό και διάβρωση του πνευματικού, του Ορθόδοξου ''είναι'' μας. Το κλειδί είναι η διατήρηση της πίστης μας, παρ’ όλες τις κακουχίες και τα δεινά». Πρόσθεσε ακόμη: «Δεν είναι εύκολο να ζεις στις μέρες μας. Αν όμως ο Κύριος επέτρεψε να υποφέρουμε στην εποχή μας, οφείλουμε να υπακούσουμε και να δεχθούμε ευχαρίστως όλα όσα μας συμβαίνουν, ως προερχόμενα από το χέρι του θεού κι όχι του εχθρού. Είναι πιο δύσκολα τώρα, διότι

  «Ο Θεός επιτρέπει σ’ αυτόν τον πειρασμό να προσβάλλει τις δυνατότερες φύσεις, αυτούς δηλαδή, που είναι πιο πεπειραμένοι στον πνευματικό πόλεμο . Ο εχθρός σου τον παρουσιάζει, επειδή βλέπει ότι οι αγώνες σου φθάνουν σ’ ένα τέλος, ότι ετοιμάζεται για σένα στον ουρανό μια ανταμοιβή και θέλει να σε χτυπήσει και να σε ρίξει κάτω μ’ ένα δυνατό τίναγμα και να σου στερήσει έτσι τον στέφανο.   Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα στην Εκκλησία. Ήταν μια γριούλα. Και ζητούσε παπά, να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Ο παπάς ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Η γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και να ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.   Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.

  Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα. Ξεκίνησε, λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του. Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ».  «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού». Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσ

        Όποιος λέει την αλήθεια μπορεί να χάσει σήμερα αλλά να κερδίσει για πάντα , επειδή τίποτε δε γίνεται χωρίς να το ξέρει ο Θεός• όλα είναι μια δοκιμασία και μια απόδειξη της αγάπης του Θεού. «Πρέπει  ν᾽αποκτήσουμε την κάθαρσι της καρδιάς και να έχουμε πολύ κουράγιο την ώρα του διωγμού. Δεν πρέπει να περιμένουμε την ώρα του διωγμού ή του πολέμου για να ετοιμάσουμε τις ψυχές μας. Ο αληθινός Χριστιανός είνε πάντα έτοιμος να συναντήση τον Ουράνιο Νυμφίο με το καντήλι της ψυχής αναμμένο.  Ο αληθινός χριστιανός δεν κοιτάει πότε θα έρθει ο πόλεμος ή δεν παραμονεύει να δει αν η βόμβα θα πέσει στο κεφάλι του, αλλά ψάχνει τρόπους για να θυσιάση τον εαυτό του για τον πλησίον και για το Θεό. Ψάχνει τη βασιλεία των Ουρανών μέσα του και δε φοβάται τίποτα σ᾽ αυτή την πρόσκαιρη ζωή.  Γι᾽ αυτόν η θλίψι είναι χαρά και ο Σταυρός Ανάσταση. Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού.  Δεν θα πρέπη να μας φοβίζουν πόλεμοι και φοβερά γεγονότα. Αντίθετα, θα πρέπη να φοβώμαστε και ν᾿ανησ