Η Ζωή του Χριστιανού

  Στη σκέψη του ανθρώπου, συχνά, περνά μια ερώτηση που βγαίνει από την στεγνή, κοσμική λογική του και σπαθίζει την καρδιά του: «Μα που είναι ο Θεός;».  Πρόκειται για το ερώτημα, όχι της αναζήτησης, αλλά της άρνησης του Θεού. Κοιτά γύρω του, μέσα του και δεν «βρίσκει» ούτε την υποψία του Θεού... Βλέπει κυρίως τον εαυτό του και τον κόσμο, ίσως με μια απογοήτευση και για τα δύο... Ζει μια βαθιά ερήμωση που τελικά τον οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Θεός είναι απών. Αλλά πρόκειται, όντως, για απουσία του Θεού; Πως και που μπορούμε να δούμε τον Θεό; Και ποιος είναι; Ο Θεός είναι πανταχού παρών... Είναι στο αιώνιο, άχρονο «τώρα» και πληρεί τα πάντα. «Ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστι», μας είπε ξεκάθαρα ο Χριστός, ο ενανθρωπισμένος Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο του Τριαδικού Θεού.  Ο Θεός, λοιπόν, μας απαντά και μας κραυγάζει σιωπηλά ως αύρα λεπτή, πως είναι μέσα μας, γύρω μας... Είναι πάντοτε παρών στην συνάντησή Του με τον άνθρωπο· για τον κα...

  Κάθε Κυριακή είναι ανάμνηση και υπόμνηση της Αναστάσεως του Χριστού. Κάθε Κυριακή η Εκκλησία, την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζει. Κάθε Κυριακή πρωί οι Χριστιανοί μαζεύονται γύρω από το τραπέζι που παραθέτει σ’ όλους ο κοινός Πατέρας δίνοντας την Σάρκα και το Αίμα του Υιού Του, εις «βρῶσιν καί πόσιν».  Δύο χιλιάδες χρόνια, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι και σήμερα, όλες οι Εκκλησίες τελούν κάθε Κυριακή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Την προσφορά στον Θεό-Πατέρα του Σώματος και του Αίματος του Υιού Του για την σωτηρία όλων.   Την θυσία του Χριστού για την συγχώρηση των αμαρτιών των ανθρώπων. Την θυσία αγάπης του Χριστού, για όλη την Οικουμένη. Σ’ αυτήν την αγάπη, άραγε εμείς πώς ανταποκρινόμαστε; Πόσο την συνειδητοποιούμε; Πόσο θεωρούμε ότι είναι η Ζωή μας;  Σε τι μέγεθος και βαθμό θέλουμε να συμμετάσχουμε; Δεκαετίες ολόκληρες πέρασαν με την σύγχυση ότι η σύναξη-λειτουργία της Κυριακής είναι προσευχή στην οποία έχουμε καθήκον να συμμετέχουμε...

      Βοηθήστε τα να γνωρίσουν, να αγαπήσουν  και να ενωθούν με τον Θεό της καρδιάς μας. Αδελφοί μου, ο πόλεμος των παιδιών μας σήμερα θα είναι διπλός κι εσείς γονείς καλείστε να παίξετε τον ρόλο των Αποστόλων!   Εσείς καλείστε να παίξετε το ρόλο αυτόν, που έδωσε στους Αποστόλους, γιατί κι εσείς είσαστε Απόστολοι ανάμεσα στα παιδιά σας. Μέσα στο σπίτι σας, η οικογένεια σας, δεν είναι μια μικρή κοινωνία; Δεν την ονομάζουμε «κατ’ οίκον εκκλησία;» Ποιος είναι ο δάσκαλος των παιδιών; Δεν είσαι εσύ πατέρα; Δεν είσαι εσύ μάνα;   Πως όμως, μπορείς να καθοδηγήσεις τα παιδιά σου, όταν εσύ δεν ακολουθήσεις αυτά που διδάσκει το Ευαγγέλιο; Πρώτα, πρέπει να είσαι πιστός, να πιστεύεις στο Θεό. Μετά, να ακούς το λόγο του Θεού. Αν δεν τον διαβάζεις, πως θα τον ερμηνεύσεις; Πως θα τον μεταδώσεις στα παιδιά σου; Έπειτα, να Τον εμπιστευθείς το Θεό σου, να Τον υπακούς. Και τέλος, να είσαι ταπεινός. Γιατί αν δεν είσαι ταπεινός, τι θα διδάξεις στα παιδιά ...

  Θα έρθουν οι καιροί, που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. «Ρωτήστε τον Παντοδύναμο, μην τον ξεχνάτε μέρα και νύχτα.» Είναι καλύτερο να προσεύχεστε νωρίς το πρωί και τη νύχτα. Η πιο ήσυχη ώρα. Ξυπνήστε, σηκωθείτε πλυθείτε και μιλήστε με το Θεό, πείτε Του τα πάντα. Ο Κύριος αγαπάει να του μιλάμε. Και θα βρει τρόπους, θα σας σώσει και θα σας βοηθήσει.  Δώστε όλες τις αμαρτίες σας στον Θεό. Όλες τις ασθένειες, όλες τις θλίψεις, όλες τις φροντίδες να τις αναθέτετε στον Θεό, ελευθερώσετε τον εαυτό σας.  «Κύριε, διαφώτισε το μυαλό μου, ηρέμησε την καρδιά μου, βοήθησε με στη ζωή, γλίτωσε με από το κακό»…

      Για δέκα ολόκληρα χρόνια, ο παπάς της Σπιναλόγκα, κοινωνούσε τους λεπρούς και έπειτα κατάλυε (έπινε) την υπόλοιπη θεία κοινωνία χωρίς να κολλήσει λέπρα. Ένα από τα ιστορικά στοιχεία που πληροφορούμαστε για το «νησί των ζωντανών νεκρών» είναι ότι οι χανσενικοί που κατοικούσαν στη Σπιναλόγκα ήταν οργισμένοι με τον Θεό, για το λόγο ότι η ασθένειά τους ήταν μια μεγάλη και αφόρητη δοκιμασία . Ένας Γεραπετρίτης παπάς τόλμησε να τους επισκεφθεί κάποτε και να λειτουργήσει στον Άγιο Παντελεήμονα, που υπήρχε και ρήμαζε στο νησί, συντροφιά με τους νέους του κατοίκους. Λένε πως στην πρώτη Λειτουργία δεν πάτησε ψυχή. Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελιά τους την ψαλμωδία, κι άλλοτε την σκέπαζαν με τα βογκητά τους κι άλλοτε με τις κατάρες τους. Ο ιερέας όμως ξαναπήγε. Στην δεύτερη τούτη επίσκεψη ένας από τους ασθενείς πρόβαλε θαρρετά στο κατώφλι του ναού.   – Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν...

        Κάποιος στα τριάντα του χρόνια διαπιστώνει ότι έχει μια δόση ψυχασθένειας. Με βάση ό,τι έχουμε πει για τα θέματα αυτά, πρέπει να το πάρει έτσι: «Εμένα μου χρειαζόταν αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα σωζόμουν». Στοιχίζει όμως, γιατί σε μειώνει αυτό το πράγμα.  Δηλαδή, ενώ άλλοι χωρίς αυτό θα καταλάβαιναν τι λέει ο Θεός, θα καταλάβαιναν το θέλημα του Θεού, θα έβρισκαν τον δρόμο του Θεού, θα σώζονταν, αυτός σκέπτεται: «Εγώ χρειαζόταν αυτό το πράγμα να πάθω, για να βρω τον δρόμο του Θεού;» Αισθάνεται κανείς να μειώνεται. Πρέπει να το δει μέσα στην αγάπη του Θεού και να το δεχθεί. Να πει: «Ας μειώνομαι. Ο Θεός ξέρει». Όταν ο άνθρωπος, παραμερίζοντας το ένα, παραμερίζοντας το άλλο, τελικά αφεθεί στην αγάπη του Θεού και το δει αυτό ως αγάπη Θεού, πέφτει κάτω και ευχαριστεί τον Θεό. «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, για όλα.  Σε ευχαριστώ. Όλα αυτά πάρα πολύ μου στοιχίζουν, όλα αυτά με πληγώνουν, αλλά σε ευχαριστώ, που δεν με λυπήθηκες και δεν με λυπάσαι. Αν ...

        Πιστέψτε καὶ μὴ φοβάστε! Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ’ ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποῦ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε. Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα.  Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νὰ ‘ναι; Ἡ προσευχὴ ἡ τὸ μαχαίρι; Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν. Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅτι καὶ ὅσους ἀγαπάω. \ Τὸ ἄλλο μου ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.Ἡ εὐτυχής, “δυστυχία” τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε τοῦ δίλημμα, νὰ σκέφτεται: Τί θὰ ‘κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου; Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς....

  Ένα καταπληκτικό το κείμενο του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα, που αξίζει να το διαβάσετε! “Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και Εμένα; Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού Μου; Είσαι πολύτιμη στα μάτια Μου και σε έχω αγαπήσει, για αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για Μένα να σε εκπαιδεύσω. Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος, σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό. Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμη Μου, και η ασφάλεια σου βρίσκεται στο να Με αφήσεις να σε προστατεύω. Θέλω να ξέρεις ότι, όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είναι ευάρεστα, και σε απομακρύνουν Από Μένα ήταν αυτό. Είμαι ο Θεός σου, οι περιστάσεις τις ζωής είναι στα χέρια μου, δεν βρέθηκες τυχαία στη θέση σου, είναι ακριβώς η θέση που σου έχω ορίσει. Δε Με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση;” Και να, σε έβαλα σ’ αυτό ακριβώς το περιβάλ...

                                                                                   Ερώτηση: Πώς πρέπει, Γέροντα, να σκεφτόμαστε το Χριστό; Απάντηση: Πάντα με αγάπη, πρέπει φέρνουμε στη μνήμη μας το Χριστό. Μπορεί να κρατάμε στα χέρια μας μια φωτογραφία ενός ανθρώπου αλλά επειδή τον γνωρίζουμε, ή μάλλον δέν αγαπάμε δέ μας συγκινεί. Ενώ όταν πάρουμε την φωτογραφία της μάννας μας αμέσως η ψυχή μας σκιρτάει και κλαίει απο αγάπη. Ερώτηση: Θα σωθούμε Γέροντα; Απάντηση: Μα γι’αυτό βάλαμε τα ράσα για να σωθούμε. Ο πνευματικός αγώνας θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο. Το οτι πολεμάμε τους λογισμούς, ο κόπος αυτός θα μας βάλει στον Παράδεισο. Οι εφημερίδες του Ουρανού τα γράφουν όλα όσα γίνονται εδώ και τα καλά και τα κακά. Παιδί μου, όσο μπορείς να δίνεις αγά...

     Χαρακτηριστικά του συνετού ανθρώπου είναι η ελευθερία από κάθε παράλογο αίσθημα, εμπαθή διάθεση και κίνηση. Απ’ αυτά θα προκύψει ο έλεγχος και η κυριότητα πάνω στα νοήματα και θα ακολουθήσει η ορθή και αλάνθαστη χρήση των πραγμάτων. Επίσης το πράο και ήπιο της συμπεριφοράς προς τους συνανθρώπους του, το ταπεινό φρόνημα, ως προς τον εαυτό του. Το συμπαθές, το εύσπλαχνο, το ευεργετικό προς όλους, καθώς και η σταθερότητα της θελήσεως στις αποφάσεις, που θα παίρνει, σε αντίθεση με την προηγούμενη ακαταστασία. Η ακριβέστερη περιγραφή του τέλειου ανθρώπινου χαρακτήρα, ή μάλλον της προσωπικότητας, είναι η ακριβής αντιγραφή του προτύπου – του Κυρίου μας -, γιατί Αυτός μόνος επανέφερε την ολοκλήρωση στη φύση μας. Αυτό απέδειξαν αδιάψευστα όλοι «οι του Χριστού», που με τη βοήθεια της Χάριτος «φόρεσαν» την εικόνα του «επουρανίου» και, κατά τον Παύλο, σ’ αυτούς «η ζωή κατανίκησε τον θάνατο» (Β’ Κορ. 5,4). Πρέπει όμως, να τονίσουμε ότι χωρίς τη συνδρομή της θείας Χάριτος, είναι α...

  Η γέννηση του Χριστού υπήρξε πάντοτε ένα από τα αγαπημένα θέματα των Ελλήνων λογοτεχνών.    E κείνος, όμως, που χωρίς αμφιβολία την ύμνησε περισσότερο απ’ όλους ήταν ο «άγιος των ελληνικών γραμμάτων», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Όπως σημείωνε σε εφημερίδα της εποχής (1887), «εάν το Πάσχα είναι η λαμπρότατη του Χριστιανισμού εορτή, τα Χριστούγεννα,  βεβαίως, είναι η γλυκύτατη και συγκινητικότατη». Ό, τι έγραφε για τα Χριστούγεννα αποτελούσαν έκφραση βαθιάς πίστεως, όπως σημειώνει ο ίδιος: «Το ελληνικόν έθνος έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του. Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ,  δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ, μετά λατρείας, τον Χριστόν μου, να περιγράφω, μετ’ έρωτος, την φύσιν και να ζωγραφώ, μετά στοργής, τα γνήσια ελληνικά ήθη. Εις τα διηγημάτια, όσα εδημοσίευσα κατά καιρούς,  τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, ενεπνεύσθην, αληθώς, από...

          Το σημαντικότερο κείμενο-παρακαταθήκη του Αγίου Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου: “Ο Γέροντας, ξεριζωμένος από την βρεφική του ηλικία, και έχοντας ζήσει τη φρίκη του πολέμου και της Κατοχής, γνώριζε από την πείρα του ότι το να «διάγωμεν ήρεμον και ησύχιον βίον» είναι μεγάλη ευλογία.   Αγαπούσε τη Πατρίδα και έλεγε: «Και η Πατρίδα είναι μία μεγάλη οικογένεια». Δεν επεδίωκε το εθνικό μεγαλείο, τη δόξα και την ισχύ με την κοσμική έννοια, αλλά την ειρήνη, τη πνευματική άνοδο και την ηθική ζωή των πολιτών, για να μας βοηθά και ο Θεός. Ούτε επιζητούσε την ασφάλεια για ν’ απολαμβάνουν οι άνθρωποι τις ανέσεις τους.   Σε κάποιο Έλληνα θερμό πατριώτη που ζούσε στην Αμερική και προσπαθούσε να προβάλλει την Ελλάδα, συνέστησε ν’ αγωνιστεί για ν’ αγιάσει και ύστερα να προβάλλει σωστά και πνευματικά και την Ελλάδα.   Όπως οι Προφήτες του Ισραήλ συμμετείχαν στη ζωή του έθνους ενεργά με τον τρόπο τους, προσεύχονταν, θρηνούσαν, έλεγχαν βασιλείς, κήρ...

  «Η άποψη ότι δεν θα αφήσει ο Θεός που λένε κάποιοι της εκκλησίας δεν είναι έτσι. Αφήνει ο Θεός σας πληροφορώ. Άφησε 400 χρόνια σκλαβιάς, άφησε να πέσει η Τσαρική Ρωσία…» [Απόσπασμα από συνέντευξη] Η εκκλησία τι θέση μπορεί να έχει σε αυτήν την επανάσταση; Και τι μερίδιο ευθύνης έχει σε αυτό το κατρακύλισμα; Η ευθύνη της εκκλησίας είναι μεγάλη γιατί έγινε μέρος του κρατικού συστήματος στον τρόπο της σκέψης και της δράσης. Αγκαλιάστηκε με το κράτος και δεν είχε ελεύθερα χέρια να αγκαλιάσει το λαό πλέον. Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια. Τον λαό όμως τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του τον πολιτισμό που έχει μέσα του τον τρόπο της σκέψης του τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του.    Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά ; ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών ; Αν τα θέλουμε δεν τα θέλουμε ...