Σβησμένο Άστρο! 28-2-23

            
               *28-2-23*

Σκύψε μανούλα μου γλυκιά
στου Πηνειού το ρέμα
και ξέπλυνε απ' τα χέρια σου
τις στάχτες και το αίμα.
Δεν θα με βρεις μανούλα μου
μέσα στ'αποκαιδια,
Τώρα εγώ κι οι φίλοι μου
του ουρανού στολίδια,
γίναμε άστρα φωτεινά!
Μανούλα συγκρατήσου!
Μαζί με τις υπόλοιπες
ύψωσε τη φωνή σου!
Ούρλιαξε μ'αποδεκτη σου
τον κόσμο των τεράτων!
Σε κείνους που υπεύθυνοι
τόσων πολλών θανάτων,
είναι και κροκοδειλια
δάκρυα τάχα χύνουν.
Σε κείνους που τα νιάτα μας
αφηνουνε να σβήνουν..
Μάνα σε θέλω δυνατή
κι ας ράγισε η καρδιά σου!
Πάλεψε μάνα μη συμβεί
στα υπόλοιπα παιδιά σου,
άλλο κακό!
Υπεύθυνη
μανούλα μου σ'οριζω!
Σε νιώθω πλάι μου εδώ,
σ' ακούω,σε αγγίζω..
Τα τέρατα που αναίσχυντα
σκορπούν αλλού ευθύνες,
κάνε τα να σωπασουνε!
Δεν είσαι από κεινες,
τις μάνες που στις συμφορές
σκυβουνε το κεφάλι.
Πάλεψε μην ξανασυμβεί
τέτοιο μεγάλο χάλι.
Σε βλέπω!
Μάνα σ' αγαπώ!
Βασίζομαι σε σένα!
Σβησμένο άστρο;
Όχι εγώ!
Κι ας στράγγισα από αίμα...


*Ισιδώρας Μοναχής*