Να μην απελπιστείς!

 

Αν έχεις αμαρτίες...
 Να μην απελπιστείς!

 Αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς.
Και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις,
 να μετανοείς καθημερινά.

 Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων,
 είναι η προς τον Θεόν παρρησία,
 είναι όπλο κατά του διαβόλου,

 είναι η ελπίδα της σωτηρίας,
 είναι η αναίρεση της απόγνωσης.
Η μετάνοια μας ανοίγει τον ουρανό και μας εισάγει στον Παράδεισο.
 Είσαι αμαρτωλός;
Μην απελπίζεσαι.

 Ίσως βέβαια αναλογιστείς:
 Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα τήρησα,
πως να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;

   Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα τήρησες.
   Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις.
Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη μέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;

   Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία,  αλλά να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία.

Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.
   Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία
   να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια.
Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς, να σωθώ, αφού μετανοήσω;
Και βέβαια είναι.

   Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία;

Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό;
Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου…

   Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο,
και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα.
   Σκέψου μια σπίθα που έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί;
Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος,

   τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού.
Και θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή.

   Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα.
Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη.

   Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω.
   Είσαι αμαρτωλός;
Μην απελπίζεσαι.