Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι!

 

 

 

 

 

Αλλάζουν οι μηχανισμοί λειτουργίας της καρδιάς. Και μετά δεν σ’ ενοχλεί κανένας απ’ τους διπλανούς σου, ό,τι και αν κάνουν. Τους αγαπάς, προ
σεύχεσαι, πονάς, συμπάσχεις, ελπίζεις, θέλεις την αλλαγή τους, αλλά δεν έχεις κάποια απαίτηση ούτε προσκόλληση.

 Δεν θες να γίνει τίποτε με το ζόρι. Κι ούτε λες ότι, αν δεν αλλάξει το παιδί μου, εγώ θα τρελαθώ. Γιατί να τρελαθείς; Δηλαδή, άμα αλλάξει, δεν θα τρελαθείς; Άμα αλλάξει το παιδί σου, νομίζεις ότι θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου; Αυτό είναι ψέμα. Πόσοι άνθρωποι έχουν τα παιδιά τους όπως τα θέλουν και, παρ’ όλα αυτά, τους απασχολούν πάλι ένα σωρό άλλα προβλήματα και τρελαίνονται.

Διότι το πρόβλημα καθένας το ‘χει κυρίως με τον εαυτό του. Έχω δει μητέρα που ο γιος της ταλαιπωρείται με τα ναρκωτικά. Η μάνα αυτή αγαπάει το παιδί της πάρα πολύ, το πονάει και θέλει μόνο το καλό του. Μάνα είναι. Και προσεύχεται με δάκρυα κι αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει καταστρέψει την ίδια ψυχικά. Διότι καταλαβαίνει ότι το παιδί της είναι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είναι ο εαυτός της. Κι αυτός ο άλλος άνθρωπος, το παιδί, ανήκει στον Θεό.

Εγώ με τον Θεό έχω μια άλλη σχέση. Εγώ και ο Θεός. Το παιδί μου έχει μια άλλη σχέση με τον Θεό και μια άλλη σχέση μαζί μου. Αν εγώ είμαι εντάξει στη σχέση μου με τον Θεό και αναπαυμένος και αναπαυμένη και νιώθω ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας μου, τότε πιστεύω ακράδαντα πως, όταν φύγω απ’ τον κόσμο αυτό, δεν θα μου πει ο Θεός: «Γιατί το παιδί σου παίρνει ναρκωτικά;» Αφού εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για το παιδί, γιατί να μελαγχολώ; Δεν φταίω για την προσωπική πορεία του.

Συμβαίνει μια απάτη μερικές φορές στη ζωή σου: αφήνεις και γίνονται οι άλλοι υποκατάστατα στα προβλήματά σου. Στην πραγματικότητα, σου φταίει ο εαυτός σου. Και αντί να το δεις καθαρά και να το παραδεχθείς, ξεσπάς στον άντρα σου ή στο παιδί σου.

Η προσευχή ακριβώς είναι που σε βοηθά να φύγεις απ’ αυτή την απάτη και το μπέρδεμα. Σε βοηθά να αποφύγεις τη μετατόπιση ευθυνών και να συνειδητοποιήσεις ποια είναι τα καίρια, κεντρικά και βασικά δικά σου προβλήματα. Και όταν λύνεις τα βασικά προβλήματά σου, ηρεμείς.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ένα σπίτι σωστό τρελοκομείο. Καθένας κάνει ότι θέλει. Όσα τα άτομα τόσες οι επιλογές. Σε πιάνει τρέλα. Αλλά κάποιοι μέσα σ’ αυτό το τρελοκομείο ζουν την απόλυτη διαύγεια, ηρεμία και γαλήνη. Γιατί; Γιατί διαλέγουν αυτό: 

«Εγώ θέλω να είμαι με τον Θεό. Εγώ θέλω να είμαι μέσα στο κλίμα της προσευχής και της παράδοσης στην αγάπη τού Θεού. Το παιδί μου έχει διαλέξει έναν άλλο δρόμο. Τι να κάνω; Πάντως, δεν είναι βοήθεια να τρελαθώ κι εγώ μαζί του. Δεν θα βοηθήσω κανέναν στο σπίτι αν σπάω τα τηλέφωνα συνέχεια, ελέγχοντας τον άλλον, αν φωνάζω, αν νευριάζω κι ωρύομαι. Δεν αλλάζει κανείς μ’ αυτό τον τρόπο».

 Αυτό μας το αποδεικνύει ο ίδιος ο Θεός, με το δικό Του ήθος. Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι. Για βάλε σήμερα το δελτίο ειδήσεων, να διαπιστώσεις μόνος σου αυτό που λέω. Άλλαξε ο Θεός τον κόσμο σήμερα με το ζόρι; Μήπως σταμάτησε ο Θεός σήμερα τους πολέμους, τις σφαγές, τα προβλήματα, την οικολογική καταστροφή, τη φτώχεια, τους θανάτους των παιδιών; Όχι. Μήπως δεν θέλει ο Θεός να τα σταματήσει; Θέλει.

Τι συμβαίνει τότε; Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι τρόπος αλλαγής το ζόρισμα. Δεν αλλάζει τίποτα με καταπίεση. Μόνο με την αγάπη αλλάζει κανείς.

Από το βιβλίο «Στο βάθος κήπος»