Η Ζωή του Χριστιανού

        Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, από την ερμηνεία της Αγίας Γραφής (Β΄Θεσ. 2,15), σε κύκλο ανδρών στην Μητρόπολη, το 1976 Το ίδιο πάθαμε και στη Μικρά Ασία. Γλεντούσαν οι Έλληνες στρατιώτες και οι αξιωματικοί στο Αφιόν Καραχισάρ, με τις πόρνες. Καί τη νύχτα έκανε επίθεσι ο Κεμάλ. Τούς έπιασε στον ύπνο και τελείωσε η ιστορία. «Στήκετε», λέει εδώ ο απόστολος. Καί γιατί να πάρουμε παραδείγματα ξένα; Εγώ ο ίδιος είδα, στους φοβερούς πολέμους που υπέστη η πατρίδα μας, τη λεβεντιά των αξιωματικών και στρατιωτών μας. Αν ήξεραν εκείνα τα ηρωικά παιδιά που σκοτώθηκαν, ότι θα ερχόταν μια τέτοια νέα γενεά, μια γενεά που δεν σκέπτεται τη λευτεριά, αλλά μόνο το σεξ και το διάβολό τους, δεν θα ᾿χυναν το αίμα τους. Εκείνα ήταν παιδιά ηρωικά, παιδιά λεβέντικα.Εμείς τα κοινωνήσαμε πριν πέσουν στη μάχη. Μερόνυχτα είχαν να κοιμηθούν. Έμεναν με τα άρβυλά τους. Καί μάλιστα μερικά φυλάγανε σκοποί, διπλοσκοποί, από δεξιά και από αριστερά. Γιατί δεν υπ

      Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις. Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή: «Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου. Δίδαξέ με να Σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες. Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο Ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου. Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια. Εγώ με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξε με τα πάντα. Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού. Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε

  ~  Μαρτυρία Αγιορείτου μοναχού Ενας αξιωματικός είχε στείλει τον ανηψιό του στην μονή Διονυσίου κοντά σε μένα. Ο ανηψιός είχε ζήσει όπως είχε ζήσει .. .. ανεξομολόγητος ... δεν είχε εξομολογηθεί ποτέ. Είχε κάνει ένα σωρό πράγματα, (και ποιός δεν έχει κάνει), το θέμα ήταν ότι τότε έτυχε να βρίσκεται στο μοναστήρι ένας δαιμονισμένος .. Τον είχαν κρατήσει από ελεημοσύνη και αγάπη οι πατέρες. Οποτε συναντούσε τον ανηψιό, το τι του φανέρωνε δεν λέγεται! Οτι είχε κάνει και δεν είχε κάνει ... Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι πατέρες ήταν να τους κρατάνε χώρια, να μη συμπίπτουνε, και γίνουν επεισόδια μπροστά σε προσκυνητές... και ακούνε οι προσκυνητές, τι είχε κάνει ο νεαρός έξω στον κόσμο...  Τελικά τον καταφέρανε τον νεαρό να εξομολογηθεί . .. Κι είχε κάποια ελαφριά ψυχολογικά προβλήματα. Εξω από το μοναστήρι ήταν ένας πνευματικός, πήγε εκεί εξομολογήθηκε για πρώτη φορά στην ζωή του, και γυρνάει στο μοναστήρι... Και να χει βγει τώρα σ

    Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Ήταν δυο μικρά παιδιά,- ο Παύλος και η Όλγα- Χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου, που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητός μου, έγιναν καλά από την αρρώστια τους. Στην περίπτωση του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούη κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρό του έλεος θα με άκουε. ο άδικος κριτής λύγισε τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο δίκαιος Κριτής δεν θα έμενε ασυγκίνητος στην προσευχή μου για τα αθώα εκείνα παιδάκια. Δεν θα παρέβλεπε τα λόγια μου, τις γον

  Η θαυμαστή εμφάνιση και το ελπιδοφόρο μήνυμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Να το λες σε όλον τον κόσμο, ότι στο τιμόνι της Ελλάδος είναι η Παναγία και αυτή κανονίζει τα της Ελλάδος και αυτοί τώρα που κάνουν τα προγράμματα και κάνουν τα όνειρα….., το σχέδιο του Θεού είναι άλλο και σύντομα θα τακτοποιηθούνε..» Αρχιμανδρίτης π. Χριστόδουλος, καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους .

  Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ […] Αλλοίμονό μου! Γράφω για την αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό, όπως θα έπρεπε. Γι΄αυτό είmαι περίλυπος και θλιμμένος σαν τον Αδάμ μετά την έξωσή του από τον παράδεισο, και οδύρομαι κραυγάζοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ μου, Ελέησέ με, το παραπεσόν πλάσμα Σου». Πόσες φορές μου έδωσες Εσύ τη χάρη Σου κι εγώ δεν την διαφύλαξα, γιατί είμαι κενόδοξος. Η ψυχή μου, όμως, γνωρίζει Εσένα, τον Κτίστη και Θεό μου, και γι΄αυτό Σε ζητώ θρηνώντας, όπως θρηνούσε ο Ιωσήφ για τον πατέρα του Ιακώβ επάνω στον τάφο της μητέρας του, όταν τον έσερναν δούλο στην Αίγυπτο. Εγώ Σε θλίβω με τις αμαρτίες μου και Εσύ απομακρύνεις το Πρόσωπό Σου από μένα και η ψυχή μου Σε ποθεί και «εκλείπει» για Εσένα. Ω, Πνεύμα Άγιο, μη μ΄εγκαταλείπεις. Όταν απομακρύνεσαι από μένα, κακές σκέψεις καταπιέζουν την καρδιά μου και η ψυχή μου Σε νοσταλγεί με μεγάλα δάκρυα. Ω, Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Εσύ βλέπεις τη θλίψη μου. Βλέπεις πως λύπησα τον Κύριο και Αυτός με εγκατέλειψε.

  Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης  Λέγε μέσα σου, με όλη την καρδιά σου: «Ο Κύριος είναι το παν για μένα. ̓Εγώ δεν είμαι τίποτε. Χώμα και στάχτη είμαι». Ο Ιησούς Χριστός μας βεβαίωσε, ότι χωρίς τη δική του χάρι, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε (Ιω. ιε’ 5). Είναι πράγματι το παν για μας. Να είσαι βέβαιος γι αυτό κάθε στιγμή της ζωής σου. Έτσι, να καταφεύγης στον Χριστό για το κάθε τι, από το έλεός του περιμένοντας βοήθεια για τη σωτηρία σου και για ότι άλλο έχεις να κάνης σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο.  Να είσαι αγαθά διατεθειμένος, στην καρδιά, στα λόγια, στις πράξεις, έτοιμος κάθε φορά να διακονής τους άλλους πρόθυμα και με πραότητα, ενθυμούμενος τα λόγια του Σωτήρος: «Ως εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος» (Ματθ. Κ’ 26). Πίστευε ακράδαντα ότι ο Κύριος είναι πάντοτε το παν για σένα. Κατά την προσευχή, είναι η δύναμις και η φλόγα του Αγίου Πνεύματος, που θερμαίνει και φτερώνει όλα σου τα λόγια. Κατά τις πνευματικές συνομιλίες, είναι το «ύ

  Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει… 1. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν. 2. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’αυτό. 3. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τα επώνυμα και ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε. 4. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε. 5. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή. 6. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι. 7. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γείτονές μας. 8. Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματ

       Όταν σε εγκαταλείπουν τα πάντα, οι χαρές, οι ελπίδες, οι φίλοι, η υγεία, οι ανθρώπινες σιγουριές και βεβαιότητες τότε σε περιμένει η αγκαλιά του Χριστού”. Π. Διονύσιος Τ. “Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και στα παθήματα, στην υπομονή και στην πίστη, είναι κρυμμένες οι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και η δόξα και η απόκτηση των ουρανίων αγαθών.” Αγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος Είπε γέρων: “Ὅσο ὁ γογγυσμὸς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό, τόσο ἡ ὑπομονὴ σφυριλατεῖ τὴν ἑνότητα μαζί Του” “Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμνεις καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.” Παππούς Παναής από τη Λύση “Με την υπομονή φθάνουμε στην ταπείνωση και στη συνέχεια απολαμβάνουμε τη χάρη του Θεού.” Αγ. Ισαάκ ο Σύρος “Πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτημά του.” A

        Είχε πάει μια φορά με κάποιο πνευματικό του παιδί και άκουσαν την ομιλία ενός γνωστού Ιεροκήρυκα, κάπου στην Αθήνα. Έπειτα υπήρξε συζήτηση και ένας νέος από το κοινό έκανε στον ιερέα την έξης ερώτηση: – Πάτερ, εγώ δεν μπορώ να διαβάζω το Απόδειπνο ή τον Εξάψαλμο, ούτε Θεία Λειτουργία να παρακολουθώ. Το μόνο πού μπορώ να κάνω είναι να λέω το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με», θα σωθώ; Εκείνος δεν του έδωσε ξεκάθαρη απάντηση. Ό Γέροντας, όμως, γύρισε εκείνη τη στιγμή στο πνευματικό του παιδί πού τον συνόδευε και του ψιθύρισε: -Έπρεπε να του πει: «Ναι, θα σωθείς». Έλεγε ότι το Απόδειπνο είναι μία ομπρέλα, η όποια ανοίγει και σκεπάζει όλη την οικογένεια από τα κακά πνεύματα πού υπάρχουν τη νύχτα , ότι απωθεί και τούς κλέφτες ακόμη και σε θωρακίζει ο Θεός μέσα στο ίδιο σου το σπίτι. Σε μια γυναίκα, μάλιστα, είχε επιμείνει όχι μόνο στην πρωινή προσευχή, τότε πού είμαστε ξεκούραστοι, αλλά και στη βραδινή, παρά την κόπωση της ημέρας πού προηγήθηκε. Της τόνισε: – Το Απόδειπ

       Είπε ο αββάς Μωυσής: “Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο κόπος σου”. Και τον ρώτησε άλλος αδελφός: “Και τι σημαίνει να συμφωνεί πράξη και προσευχή;” “Σημαίνει -είπε ο Γέροντας- αυτά για τα οποία προσευχόμαστε να μας απαλλάξει ο Θεός, να μην τα κάνουμε πια. Γιατί όταν ο άνθρωπος παραιτείται από τα θελήματά του, τότε ο Θεός γίνεται φίλος του και δέχεται την προσευχή του”. Είπε πάλι: “Για κάθε τι πού θα το υπομείνεις με φιλόσοφη διάθεση, θα βρεις τον καρπό του στην ώρα της προσευχής”. Είπε επίσης: “Εάν επιθυμείς να προσευχηθείς, όπως πρέπει, μη λυπήσεις καμιά ψυχή, αλλιώς, χαμένος ο κόπος σου”. “Να μη θέλεις οι υποθέσεις σου να προχωρούν, όπως εσύ νομίζεις, αλλά όπως αρέσει στον Θεό. Έτσι θα είσαι ατάραχος και θα ευχαριστείς στην προσευχή σου τον Θεό”. Είπε Γέροντας: “Όταν ο άνθρωπος προσέχει να μην βλάψει τον πλησίον, τότε ενθαρρύνεται ο λογισμός του ότι η προσευχή του έγινε δεκτή από τον Θεό. Αν όμως βλάψει τον πλησίον, η προσευχή

  Αν έχεις αμαρτίες...  Να μην απελπιστείς!  Αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς. Και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις,  να μετανοείς καθημερινά.  Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων,  είναι η προς τον Θεόν παρρησία,  είναι όπλο κατά του διαβόλου,  είναι η ελπίδα της σωτηρίας,  είναι η αναίρεση της απόγνωσης. Η μετάνοια μας ανοίγει τον ουρανό και μας εισάγει στον Παράδεισο.  Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι.  Ίσως βέβαια αναλογιστείς:  Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα τήρησα, πως να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω;    Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα τήρησες.    Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη μέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;    Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία,  αλλά να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.    Αν, λοιπόν

        Υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός επιτρέπει να σου έρθει κάτι, για το οποίο λες: «Θεέ μου, ας έρχονταν όλα, αλλά αυτό ας έλειπε». Και αυτό μπορεί να είναι μια αρρώστια, ένα ατύχημα, μια προδοσία, μια α δικία, μια καταστροφή. Ή μπορεί να μην κάτι τόσο το φοβερό, όμως για σένα είναι κάτι το ασήκωτο για εκείνη την στιγμή που ήρθε, κάτι που δεν μπορείς να βαστάσεις. Αν όμως τελικά παρά την δυσκολία της δοκιμασίας μέσα στην καρδιά σου πεις: «Να’ ναι ευλογημένο», και υπομείνεις καρτερικά την δοκιμασία τότε θα δεις κάτι καλό να ξεβράζε το φαινομενικό κακό που σε βρήκε. Βέβαια την ώρα της δοκιμασίας μπορεί να μην το καταλάβεις, γιατί εκείνες τις στιγμές βιώνεις τον σταυρό σου· σαν να μπαίνεις στο χειρουργείο και νιώθεις χωρίς αναισθησία τα νυστέρια. Και αυτό σου προκαλεί πόνο. Μετά όμως, αφού υπέμεινες, αφού βγήκες από την δοκιμασία (το χειρουργείο) αρχίζεις να καταλαβαίνεις την ευεργεσία του Θεού που σε άφησε να πονέσεις γιατί έτσι έγιανες. Ή ακόμα κι όταν η δοκιμα

  π. Φιλόθεος Ζερβάκος Κατά τό έτος 1924, είς τήν αρχή τής Μεγάλης Τεσσαρακοστής, καθήμενος είς τό κελλίον μου καί μελετών, άκουσα γοερές κραυγές. Σκύβοντας από τό παράθυρό μου, είδα στό προαύλιο τής Μονής ένα νέο φορτωμένο επάνω σ΄ ένα γαϊδουράκι.     Τόν βάσταζαν δύο άνθρωποι, οί οποίοι αφού τόν κατέβασαν από τό υποζύγιο, κρατώντας τον από τά χέρια τόν οδήγησαν πρός τόν Iερόν Nαόν τής Μονής. Κατέβηκα κι΄ εγώ στήν εκκλησία, γιά νά πληροφορηθώ τί συμβαίνει. Είδα τό παιδί αυτό, πεσμένο στήν πόρτα τού ναού, εντελώς παραμορφωμένο στό πρόσωπο. Όλο του τό σώμα, χέρια πόδια, στόμα, μύτη, είχαν στρεβλωθεί, σέ μία αλλόκοτη, τερατώδη, καί δαιμονική έκφραση. Είδα ότι ήταν καί τυφλός…Αυτοί πού τόν συνόδευαν μπήκαν μέσα καί προσκύνησαν τίς εικόνες. Ήταν, όπως έμαθα, ό πατέρας του καί ένας εξάδελφός του. Ξαφνικά βλέπω αυ τόν τόν νεαρό, νά σέρνεται σάν φίδι μέσα στήν Εκκλησία, καί αφού έφθασε στήν μέση γονατιστός, στάθηκε μπροστά στίς άγιες εικόνες καί άρχισε νά βλαστημάει τόν Χρι

     Ι ησού ...;Χριστέ ...;. είμαι ένα απλό παιδί, αν και έκλεισα τα 17 μου. Είναι η ηλικία της εφηβείας, αλλά δε θέλω και δε μπορώ να τη σκέφτομαι. Δυσκολεύομαι. Σου γράφω κάποιες σκέψεις. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα τις λάβεις. Δεν έχεις κάποια διεύθυνση. Δε ξέρω που βρίσκεσαι και στο κάτω- κάτω ποιος είσαι Εσύ. Ο κόσμος δε μου λέει σχεδόν τίποτα για Σένα. Δε Σε γνωρίζει και ούτε που θέλει να Σε γνωρίσει. Προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για Σένα, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ούτε τουλάχιστον τα’ όνομά Σου δε προφέρουν οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μου. Και τότε, Χριστέ, πώς να Σε βρω; Που βρίσκεσαι; Ποιος είσαι; Πώς να είμαι βέβαιος ότι υπάρχεις; Ότι με γνωρίζεις, ότι μ’ αγαπάς, ότι έχεις και για μένα μια σταγόνα αγάπης; Οι γύρω μου… … δε Σε βλέπουν, κοντά τους δε Σε αισθάνομαι. Πολλοί απ’ αυτούς που με περιτριγυρίζουν υποφέρον από εγωισμό, από υποκρισία, από μίσος. Δε μου λεν τίποτε για Σένα. Δε θέλουν να Σε βρουν, να Σε αισθανθούν, να Σε συναντήσουν. Όταν του

  Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος Είναι δύσκολο να μιλάς περί πνευματικών ζητημάτων σε ανθρώπους. Ως ιερέας όμως καλείσαι να το κάνεις. Καθώς οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα σου, όλα τα μάτια είναι  στραμμένα σε εσένα. Σε εξετάζουν. Πώς τα λές, τί λες, ακόμα και γιατί τα λες. Άνθρωποι που ο καθένας τους έχει την δική του ιστορία. Μιλάς και αναφέρεσαι σε διάφορα ζητήματα χωρίς να ξέρεις εάν κάποιο από αυτά αγγίζει κάποιον από το ακροατήριό σου. Είναι μερικές φορές που καθώς τα μάτια σου αφήνουν τις σημειώσεις σου και κοιτούν τα πρόσωπα των ανθρώπων, βλέπουν μάτια βουρκωμένα να λαμπυρίζουν μέσα σε μνήμες και πόνο. Είναι εκείνες οι στιγμές που σαν άνθρωπος και εσύ αναρωτιέσαι εάν θα πρέπει να σταματήσεις, εάν έχεις το δικαίωμα να δίνεις δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων. Δεν το κάνεις επίτηδες. Αυτό που επιζητείς είναι να προβληματίσεις και να φέρεις τους συνανθρώπους σου «εις εαυτόν» . Δεν είσαι αυθεντία. Δεν είσαι άγιος. Και εσύ παλεύεις μέσα στους λογισμούς, μέσα στην

  Χθες, 28 Ιουνίου 1908, εξομολογήθηκα στον Γέροντα, ότι λόγω κούρασης δεν έκαμα τον κανόνα μου. Ο Θεός να σε συγχωρέσει μου είπε. Πρέπει όμως συ να κατηγορείς τον εαυτό σου. Αυτό μας εδίδαξαν οι μεγάλοι μας Γέροντες. Η αυτομεμψία πάντοτε είναι ωφέλεια. Ο Αββάς Δωρόθεος και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λένε, πως η αυτομεμψία είναι μια αφανής άσκηση· μια άσκηση, που δεν φαίνεται· όπως η ωρίμανση του ανθρώπου. Από μικρό παιδί σιγά-σιγά γίνεται άνδρας. Κατά τον ίδιο τρόπο και η πνευματική μας ενηλικίωση με την αυτομεμψία, περνάει απαρατήρητη. *** Πήγα στον Γέροντα το βράδυ για την καθιερωμένη ευλογία. Δεν πρόλαβα να ανοίξω το στόμα μου και εκείνος άρχισε: Ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορεί να διαιρεθή σε δύο κατηγορίες: στους Φαρισαίους και στους Τελώνες. Οι πρώτοι είναι εκείνοι που χάνονται· και οι δεύτεροι είναι εκείνοι που σώζονται. Φύλαξέ το αυτό· να αναγνωρίζεις την δική σου αμαρτωλότητα. αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα ενώπιον του Θεού. Τι ήταν αυτό που έσωσε τον Τελώνη;

  Αν οι Φύλακες Άγγελοι δεν μας προστάτευαν από τις επιθέσεις των δαιμόνων, πόσο συχνά θα πέφταμε από μία αμαρτία στην άλλη! Οι Φύλακες Άγγελοι είναι οι οδηγοί μας στο Aγαθό, οι δορυφόροι που προστατεύουν την ψυχή και το σώμα μας. Και μένουν πάντοτε μαζί μας, εφ’ όσον δεν τους αναγκάζουμε να απομακρυνθούν με τη σαρκολατρία, την υπερηφάνεια, την ολιγοπιστία και άλλα βδελυρά αμαρτήματα. Μας περισκεπάζουν με τα φτερά της αΰλου δόξης τους και αυτό το νοιώθουμε, έστω και αν δεν τους βλέπουμε. Τους καλούς μας λογισμούς, τις καλές μας κλίσεις, τα καλά μας λόγια και έργα, αυτοί τα υποκινούν όλα. ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

  Να κρατούμε την Ορθόδοξη πίστη. Επειδή ζούμε σε δύσκολους καιρούς, θα λ άβουμε μισθό περισσότερο από ανθρώπους που έζησαν τις παλαιότερες εποχές και κράτησαν την πίστη»   Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ του Αγιορείτου, ~ Ένας μοναχός όταν έκανε εργόχειρο είχε προσευχή, όταν σταματούσε το εργόχειρο για να κάνη προσευχή την έχανε. Αυτό συνέβαινε γιατί είχε λογισμό υπερηφανείας. Πρέπει να προσευχόμαστε με πολλή ταπείνωση και μετάνοια. – Όταν γεννιέται λογισμός υπερηφανείας από την προσευχή, συνήθως σαλεύονται τα νεύρα και ο νους. – Όταν κατηγορείται κανείς από τους ανθρώπους, να το αντιμετωπίζει με σιωπή, διότι, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακος, η σιωπή του Χριστού κατήσχυνε τον Πιλάτο. – Όταν αρχίζει κανείς να προσεύχεται, η ίδια η προσευχή θα του λύνει τις απορίες του. Διαφορετικά, όσα και αν ακούσει περί προσευχής, δεν θα καταλάβει τίποτε. – Ο Μοναχισμός είναι θεσμός παραδόσεως, είναι παράδοση. Όταν φύγει το Άγιον Πνεύμα, θα εκλείψει ο Μοναχισμός. Στις ημέρες µας ο Μοναχισμ

  Δεύτε προσκυνήσωμεν, και προσπέσωμεν Χριστώ» Απλά, αθόρυβα, η λατρεία της καρδίας εκφράζεται με την κίνηση του σώματος – υπόκλιση στο μεγαλείο της του Χριστού παρουσίας. Ο λαός του Θεού ο άγιος καλεί, αιώνες τώρα, προς προσκύνηση του μόνου αληθινού Θεού. Δεν πρόκειται για κίνηση δουλείας, αλλά έκφραση πληρότητας καρδίας, ευγνώμονης, ευεργετημένων παιδιών. Οι κάθε διάφοροι «διδάσκαλοι» και «σωτήρες» του κόσμου τούτου, εκμεταλλευόμενοι την αναζήτηση του ανθρώπου, για γνώση και ηρεμία, του προσφέρουν νοθευμένη σωτηρία, υποκατάστατα σωτηρίας. Η αυτολατρεία και η ετερο-λατρεία, χωρίς τη μόνη λατρεία του μόνου Θεού, οδηγούν σταδιακά στην ανελευθερία, στην ανήσυχη εσωτερική ηρεμία, στην ανέλπιδη πορεία. Στη θεία λειτουργία καλούμαστε να προσκυνήσουμε και να προσπέσουμε στο Χριστό, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά τη μοναδικότητά Του και την κηδεμονία Του. Κι ενώ προσερχόμαστε, έρχεται. Κι ενώ Τον λατρεύουμε, μας προσφέρεται. Η όντως χαρά, η αληθινή ελευθερία, η ουσιαστική ελπίδα, γ

          Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό, μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί. Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη. Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην άλογη παραφροσύνη, στο παραλήρημα, στη σατανική ανόητη αυτοβεβαίωση, σε εκείνο το σατανικό: η σκέψη για τη σκέψη, σε αναλογία με το l’ art pour l’ art. Η ανθρώπινη σκέψη μωραίνεται με την αμαρτία, όπως και η αίσθηση. Ο μοναδικός γιατρός και το μοναδικό φάρμακο από αυτή την τρέλα είναι ο Θεάνθρωπος, διότι Αυτός είναι ο Θεός Λόγος που έγινε άνθρωπος. Σε Αυτόν και με Αυτόν δόθηκε και εξασφαλίστηκε στην ανθρώπινη σκέψη η δυνατότητα της άπειρης θείας τελειοποίησης. Αυτός έγινε άνθρωπος ακριβώς για να μη καταντήσει τελικά και ανεπανόρθωτα αυτός ο πλανήτης, αν οδηγηθεί από το γυμνό και «καθαρό» ανθρώπινο λόγο, ένα πλήρες τρελοκομε