Η Ζωή του Χριστιανού

  Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία. Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,   έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο. Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές. Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε όταν στην οθόνη του ουρανού  προβάλλονταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του... Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα, καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας... Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας… Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα, ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες. Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου; Και ο Κύριος απάντησε… Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα.   Όταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο, ήμουν εγώ που σε μετέφερα στ

    Το 1991 επισκέφθηκε ο Γέροντας το Άγιον Όρος μαζί με κάποια πνευματικά του παιδιά. Όταν επέστρεψαν, τον ρώτησαν μερικοί για τις εμπειρίες του από εκεί.   Τους είπε, και τον ρώτησαν σε ποιο Μοναστήρι από αυτά που πήγε ευχαριστήθηκε. Εκείνος απάντησε ότι ευχαριστήθηκε σε δύο μέρη: στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας, όπου είδε τον Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη κατά την ημέρα της πανήγυρής του και του μίλησε, αλλά και κοντά στον πατέρα Αρτέμιο (κελί Αγίου Νικολάου της Ι. Μ. Αγίου Διονυσίου).   – Ο παπά-Αρτέμιος έδειξε αγάπη. Ο Χριστός είναι αγάπη! Κανείς άλλος δεν με ξεκούρασε. Εκεί, στον Πατέρα Αρτέμιο, φιλοξενηθήκαμε, μιλήσαμε, κάναμε χαρά. Μία φορά, είχε πάει ο Γέροντας και δύο πνευματικά του παιδιά σε ένα Μοναστήρι, για να προσκυνήσουν, αφού διαπίστωσε ότι ο Ηγούμενος έλειπε – δεν ήθελε να γίνει γνωστός εκεί. Μετά από αρκετή ώρα, όταν ξεκίνησαν να φύγουν, είδε έναν Μοναχό, ο οποίος έκοβε άρτους.   – Πεινάμε, του είπε. Έχετε κάτι να μας δώσετε να φάμε; – Δεν μπορώ να σας δώσω, Πάτε

      Η άποψη ότι δεν θα αφήσει ο Θεός που λένε κάποιοι της εκκλησίας δεν είναι έτσι. Αφήνει ο Θεός σας πληροφορώ. Άφησε 400 χρόνια σκλαβιάς, άφησε να πέσει η Τσαρική Ρωσία…» Η εκκλησία τι θέση μπορεί να έχει σε αυτήν την επανάσταση; Και τι μερίδιο ευθύνης έχει σε αυτό το κατρακύλισμα; Η ευθύνη της εκκλησίας είναι μεγάλη γιατί έγινε μέρος του κρατικού συστήματος στον τρόπο της σκέψης και της δράσης. Αγκαλιάστηκε με το κράτος και δεν είχε ελεύθερα χέρια να αγκαλιάσει το λαό πλέον. Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια. Τον λαό όμως τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του τον πολιτισμό που έχει μέσα του τον τρόπο της σκέψης του τις βαθύτερες εσωτερικές ανάγκες του.    Δεν ξεδιψάσαμε τον λαό εμείς αρκεστήκαμε στα ήθη και τα έθιμα στους εξωτερικούς τύπους. Τι έχουμε να πούμε σήμερα στα νέα παιδιά ; ψάξαμε την διάλεκτο των νέων παιδιών ; Αν τα θέλουμε δεν τα θέλουμε για να αυξήσουμε τους οπαδούς του εκκλησιαστ

Πριν από χρόνια ένα ζευγάρι από την Τουρκία και συγκεκριμένα από την περιοχή της Αντιοχείας, μετανάστευσε στο Παρίσι όπου βρήκαν δουλειά και εγκαταστάθηκαν στα Banlieue, δηλαδή στα προάστια του Παρισιού. Το ζευγάρι ονομάζεται Εσάτ και Σεβίμ Αλντιντάρογλου. Στο σπίτι αυτό των Αλντιντάρογλου στο Παρίσι παρατηρείτε συρροή επισκεπτών όχι μόνο από την Γαλλία αλλά και από το εξωτερικό, καθώς πολλοί επισκέπτες έρχονται να δούναι ένα αξιοπερίεργο για αυτούς γεγονός. Το γεγονός αυτό, που χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον τουρκικό τύπο σαν θαύμα, είναι πως μια ελληνορθόδοξη βυζαντινή εικόνα της Παναγίας που είχαν βρει στην Αντιόχεια και την οποία είχαν πάρει μαζί τους οι Αλντιντάρογλου αν και μουσουλμάνοι, άρχισε να αναβλύζει δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του ζευγαριού την εικόνα αυτή τους την είχε χαρίσει το 2006 ένας ορθόδοξος μοναχός από τον Λίβανο. Από την πρώτη στιγμή που την πήραν αισθάνθηκαν την μεγάλη αγιότητα της και μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανάπαυσης στο σ

    Στά χρόνια τ ῶ ν Βυζαντιν ῶ ν « ἡ βασιλεύουσα πόλις» θά ε ἶ χε μία ἐ ξωτική καί ἀ λλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τρο ῦ λλοι) καταχρυσοί  λαμποκοπούσανε μέσα στη βλογημένη α ὐ τ ὴ ἀ φεντοπολιτεία.  Στή μέση στεκότανε, σάν ἥ λιος, ἡ Ἁ γιά Σοφιά, καί γύρω της ἤ τανε σκορπισμένες ο ἱ ἄ λλες ἐ κκλησιές μ ὲ τούς χρυσούς κουμπέδες, σφα ῖ ρες ο ὐ ράνιες, πο ὺ λές κα ὶ γυρίζανε γύρω στόν ἥ λιο[…].  Τό Σαββατόβραδο, κατά τό δειλινό, ἡ ἀ τμόσφαιρα γέμιζε ἀ πό τή γλυκει ὰ βουή πού κάνανε χιλιάδες καμπάνες καί πού ἀ νέβαινε σάν ψαλμωδία ἀ πάνω ἀ πό τήν ἁ γιασμένη πολιτεία, ἀ πό τή Νέα Σιών, « ἦ χος καθαρός ἑ ορταζόντων». Πανηγυρική μεγαλοπρέπεια! Μόνο τό Βυζάντιο κατέβασε στή γ ῆ τήν ο ὐ ράνια ἁ ρμονία. Γιά τούς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τους ἤ τανε ἡ Κιβωτός τ ῆ ς ἀ ληθιν ῆ ς θρησκείας, κα ὶ ε ἴ χανε πόθο ν ὰ τραβήξουνε μέσα σ’ α ὐ τή ὅ λα τ ὰ ἔ θνη τ ῆ ς γ ῆ ς, καί νά τά σώσουνε φωτισμένα ἀ πό τό ἀ νέσπερο φ ῶ ς το ῦ Ε ὐ αγγελίου[…].  Στό Βυζάντιο ἡ θρησκεία βασίλευε