Η Ζωή του Χριστιανού

 

 Το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού είναι τόσο γλυκό. Που προκαλει δέος σε εμάς τους Χριστιανούς. Είναι η Μητέρα μας μας δείχει Αγάπη, Στοργή, Καλοσύνη. Και όταν εμείς αμαρτάνουμε μας παρηγορεί. Μας ενισχύει και μας προτρέπει να μετανοήσουμε. Βρίσκεται Δίπλα στον Υιό της και πρεσβεύει για εμάς για την Σωτηρία μας. Η Παναγία ειναι η γεφυρά μας για τον Ουρανό. Κάποτε μάλιστα ρώτησαν τον Γέροντα Παισιο ποια είναι η εικόνα της Παναγίας που τις μοιάζει πιο πολύ και εκείνος απάντησε της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας. ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

π  Πώς πέθανε η Σαλώμη η οποία ζήτησε την κεφαλή του Ιωάννου του Προδρόμου. Αρκετά χρόνια αργότερα απο τον Μαρτυρικό Θάνατο του Ιωάννου, κάπου στα Πυρηναία Όρη της Ισπανίας έχει πλέον εξοριστεί απο τους Ρωμαίους όλη οι οικογένεια του Ηρωδιανών. Θέλωντας η Σαλώμη να περάσει πεζή ένα παγωμένο ποτάμι έσπασε ο πάγος. Βουλιάζοντας κόπηκε το κεφάλι της απο τον πάγο σαν απο κοφτερό μαχαίρι και έμεινε κομμένο  μόνο του πάνω ,ενώ το υπόλοιπο σώματης χάθηκε στο Νερό.

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία. Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά, έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο. Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές. Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε όταν στην οθόνη του ουρανού  προβάλλονταν οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του... Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα, καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας... Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας… Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα, ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες. Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι τη

  Αυτήν την Βαρυσήμαντη φράση δεν είπε κάποιος Ιερέας η Θεολόγος η κάποιος ενάρετος άνθρωπος. Την είπε ένα αγοράκι 5 περίπου ετών. Ηταν Άρρωστο απο Καρκίνο και μάλιστα στο κεφάλι. .Πονούσε  πολύ και επειδή ήταν ένα υπέροχο παιδάκι το αγαπουσαν όλοι οι Γιατροί και παρέμεναν πολύ ώρα κοντά του.  -Πηγαίνετε και στους άλλους Αρρώστους σας θέλουν και εκείνοι. Όταν χειροτέρεψε πονούσε πολύ.Η μητέρα του δεν μπορουσε πλέον να συγκρατηθεί και έκλαιγε προστά του.  Ενώ βρισκόταν στΙς τελευταιες του ώρες ξαφνικά στήλωσε το προσωπάκι του και λέει στην μαμα του.  :ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ ΜΑΜΑ ΕΙΜΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ. Ασφαλώς φωτίστηκε απο το θεό ο Χαριτομένος αυτός Παιδομάρτυρας. Η πιο βαρυσήμαντη αλήθεια και προτροπή για τον Ανθρωπο.

  Όσον αφορά στην Άλωση της πόλης ο θρύλος λέει ότι ήταν :Θέλημα Θεού: Αυτό το φρόνημα κρατιέται δυνατό σε όλους τους Έλληνες μέχρι σήμερα  περιμένωντας όλοι την Επανακτησή της. Η Αγία Σοφία θα λειτουργηθεί ξανά απο τους Ορθοδόξους λέει η Παράδοση και ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς θα ξαναξυπνήσει.. Ακόμη ο θρύλος λέγει ότι μαζί του ο Μαρμαρωμένος Βασιλέας έχει τη σπάθη του μέσα στο θηκάρι της και ότι κάθε χρόνο η λεπίδα του σπαθιού ξεπροβάλλει μερικά χιλιοστά, μέχρι που να φθάσει η στιγμή να ξεπροβάλλει ολόκληρη η σπάθη τότε θα έρθει και η ώρα που καρτερεί η ρωμιοσύνη, να πάρει δηλαδή την Κωνσταντινούπολη.  «Σώπασε κυρὰ Δέσποινα, καὶ μὴ πολυδακρύζῃς, πάλι μὲ χρόνους, μὲ καιρούς, πάλι δικά μας θά ῾ναι!

 *Μη φοβάσθε* Σύγχυση μεγάλη ὑπάρχει. Μύλος γίνεται· εἶναι ζαλισμένοι οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κόσμος εἶναι ὅπως οἱ μέλισσες. Ἂν χτυπήσεις τὴν κυψέλη, οἱ μέλισσες βγαίνουν ἔξω καὶ ἀρχίζουν «βούου...» καὶ γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὴν κυψέλη ἀναστατωμένες. Ὕστερα ἡ κατεύθυνσή τους θὰ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν ἄνεμο ποὺ θὰ φυσήξει. Ἂν φυσήξει βοριάς, θὰ πᾶνε μέσα. Ἂν φυσήξει νοτιάς, θὰ φύγουν. Ἔτσι καὶ τὸν κόσμο τὸν φυσάει... «Ἐθνικὸς Βοριάς», «Ἐθνικὸς Νοτιάς», καὶ εἶναι ὁ καημένος ζαλισμένος. Ὅμως, ἂν καὶ γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεῖ νὰ ξεράθηκε ἡ ἐλιά, ἀλλὰ θὰ πετάξει νέα βλαστάρια. Ὑπάρχει μιὰ μερίδα Χριστιανῶν, στοὺς ὁποίους ἀναπαύεται ὁ Θεός. Ὑπάρχουν ἀκόμη οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς, καὶ ὁ Καλὸς Θεός μας ἀνέχεται, καὶ πάλι θὰ οἰκονομήση τὰ πράγματα. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς προσευχῆς μᾶς δίνουν ἐλπίδα. Μὴ φοβάσθε.  *Αγιου Παϊσίου Ἁγιορείτου,* _Λόγοι, τ. Β'_

 Ο Χρόνος είναι ένα χωράφι, που καθώς εμείς περπατάμε ρίχνουμε σπόρους. Τα λόγια μας, οι πράξεις μας, οι ενεργειές μας,είναι ο σπόρος που πέφτει μέσα στο χώμα. Εάν γυρίσουμε πίσω και κοιτάξουμε μετά τρόμου θα αναγνωρίσουμε το έργο μας. Τι θα έχει φυτρώσει στην ζωή μας; Ότι έχουμε σπείρει...

 Μια φορά κάποιος ζήτησε απ’ τον Θεό ένα λουλούδι και μια πεταλούδα. Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά Του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια. Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε. Είπε μέσα του, λοιπόν: Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους… Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις. Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα είχε ξεχάσει. Προς έκπληξή του, απ’ τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο. Είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι. Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα. Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά! Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος. Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει, πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή. Αυτό που θέλεις δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι! Το αγκάθι του σήμερα… Είναι το λουλούδι του αύριο! Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρε

 Η Σοφία του Θεού είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, δια του οποίου δημιουργήθηκε κάθε δημιούργημα. Ό, τι δημιουργήθηκε φανερώνει τον Παντοδύναμο Δημιουργό του, τόσο αυτό που είναι στους αγρούς, όσο και αυτό που βρίσκεται στις πολιτείες. Στους αγρούς είναι μια καθαρή και φωτεινή φύση, ενώ στην πόλη είναι ο άνθρωπος με τα επαγγέλματα και τις δεξιότητές του. Η Σοφία του Θεού φωνάζει και δεν ψιθυρίζει, σε όλη τη φύση και μέσα από όλα τα ωφέλιμα επαγγέλματα και τις ικανότητες του ανθρώπου. Η [Σοφία] καλύπτει όλους τους αγρούς, γεμίζει όλη την πόλη και είναι πάνω από τη γη και κάτω από τη γη, στα ύψη των αστεριών και στα βάθη των θαλασσών. Όποιος θέλει να την ακούσει μπορεί να την ακούσει σε κάθε τόπο, αυτός που θέλει να μάθει από αυτήν και να είναι ευτυχισμένος από αυτήν μπορεί να διδάσκεται και να χαίρεται σε κάθε τόπο. Αγίου Νικολάου Αχρίδος.

Κάποιος ἀδελφὸς ρώτησε ἕνα Γέροντα: «Ποιὰ εἶναι ἡ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὴ θέλει κι ὁ Θεός;» Κι ἀπάντησε ὁ Γέροντας: «Ἡ προκοπὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ταπείνωση, γιατὶ ὅσο κάποιος κατεβαίνει πρὸς τὴν ταπείνωση, τόσο ἀνεβαίνει σὲ προκοπή». . Εἶπε Γέροντας: «Ἐὰν πεῖς σὲ κάποιον, συγχώρησέ με, ταπεινώνοντας τὸν ἑαυτό σου, καῖς τοὺς δαίμονες». . Ρωτήθηκε κάποιος Γέροντας τί εἶναι ταπείνωση. Κι ἀπάντησε: «Ἡ ταπείνωση εἶναι μεγάλο καὶ θεϊκὸ ἔργο· ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ταπείνωση εἶναι οἱ σωματικοὶ κόποι καὶ τὸ νὰ θεωρεῖ κανεὶς τὸν ἑαυτό του πιὸ ἁμαρτωλὸ ἀπ᾿ ὅλους καὶ κατώτερο ὅλων». Καὶ εἶπε ὁ Γέροντας: «Αὐτὸ στὴν πράξη σημαίνει νὰ μὴν προσέχει κανεὶς ξένες ἁμαρτίες, ἀλλὰ πάντοτε τὶς δικές του καὶ διαρκῶς νὰ παρακαλεῖ τὸν Θεό». . Παρακάλεσε κάποιος ἀδελφὸς ἕνα Γέροντα: «Πές μου -τοῦ εἶπε- κάτι ποὺ νὰ τὸ τηρήσω καὶ νὰ σωθῶ μ᾿ αὐτό». Καὶ τοῦ λέει ὁ Γέροντας: «Ἐὰν μπορεῖς νὰ βαστάξεις ὅταν σὲ βρίσουν, αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἀρετές».  

Ένας αλλόθρησκος αποφάσισε να γίνει Χριστιανός. Δεν γνώριζε όμως, αν έπρεπε να γίνει Ορθόδοξος, παπικός ή προτεστάντης. Για το σκοπό αυτό βρίσκει έναν Ορθόδοξο, έναν προτεστάντη και έναν παπικό. Τους λέει τις προθέσεις του και εκείνοι συμφωνούν να τον «ξεναγήσουν» στις εκκλησίες τους. Πάει ο αλλόθρησκος με τον προτεστάντη μία Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμά του, μπροστά από τον κάθε πιστό μία Καινή Διαθήκη, χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φέρθηκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους. Την επόμενη Κυριακή, συννενοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό. Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν' ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται. Και εκεί, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη. Άκουσε και την εγκύκλιο του πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού. Πέρασε η ώρα, τελείωσε η λειτουργία, τον καλοδέχ

 Μόνο στις θλίψεις,μόνο στον πόνο,μόνο στην αρρώστια,μόνο στην εγκατάλειψη,εκεί είναι η ωφέλεια η ψυχική. Όταν τα πράγματα κυλουνε ομαλά,όλα είναι μποσικα. Πρέπει να πιεστεί ο άνθρωπος από τα γεγονότα και τις θλίψεις στη ζωή του,για να προσευχηθεί και να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό. Δημήτριος Παναγόπουλος,Ιεροκήρυκας(+)

Μεγαλόχαρη Παναγία μας βοήθησε μας και χάρισε θεία παρηγοριά σε κάθε ψυχή που υποφέρει σε κάθε άνθρωπο που κουβαλάει τον δικό του σταυρό... Απάλυνε τον πόνο... Ενίσχυσε την πίστη... Δώρισε την ελπίδα... Χάρισε υπομονή... Στήριξε όσους λυγίζουν... Δώσε δύναμη στην αδυναμία μας... Απάλυνε τον πόνο... Αγκάλιασε μας με τη μητρική στοργή σου... Και φλόγισε την καρδιά μας με τη φλόγα της αγάπης του Υιού σου... Σε εσένα Παναγία μας ακουμπάμε για να νοιώσουμε λίγη σιγουριά... Για να ξαποστάσουμε λιγάκι τις ψυχές μας... Για να ανακουφιστούμε από κάθε πόνο και πειρασμό... Δέξου μας Παναγία μου... Αμήν.!!!!!!!!!!  

  Κάποια φορά, που ο Πατερούλης είχε μοιράσει όλα τα κεράσματα που είχε και δεν απέμενε τίποτε για να προσφέρη στον επόμενο επισκέπτη, μία κυρία τον παρατήρησε με κάποια αυθάδεια: – Τώρα, που μοίρασες ό,τι είχες για κέρασμα, έτσι και έρθη ένας άνθρωπος, τι θα τον δώσης; Ο Πατερούλης δεν της απάντησε, απλώς χαμογέλασε. Εκείνη την στιγμή, χτυπάει την πόρτα ένας νεαρός και ρωτά: – Γέροντα, μπορώ να μπω; Ο Γέροντας απαντά: – Να ‘ναι ευλογημένο, έλα, έλα μέσα. – Μισό λεπτό, απαντά ο νεαρός. Και σε λίγο ξανάρχεται, φέρνοντας ένα τεράστιο κουτί, που έπιασε όλο το τραπέζι του Πατερούλη. – Τα στέλνει ο τάδε, του λέει. Πήρε την ευχή του το παλληκάρι και έφυγε. Άρχισε τότε η κυρία να του λέη: – Μμ, να δω τι θα τα κάνης τώρα τόσα κεράσματα. Ο Πατερούλης δεν της απάντησε και πάλι. Απλώς χαμογέλασε. Σε λίγη ώρα ξανακτυπά η πόρτα και εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός λέγοντας: – Πάτερ, είναι ευλογημένο; – Πέρασε, πέρασε, του απαντά. – Ένα λεπτό, γιατί έχουμε έρθη με ένα πούλμαν να πάρουμε την ευχή σας, γ

 

 *Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος*: _Ο Θεός δεν φοβάται την αμαρτία μας. Φοβάται τον άνθρωπο τον οποίο δικαιολογεί την αμαρτία, την κάνει νόμο και δεν θέλει να μετανοήσει καθόλου._

Κάποιος κληρικός με αρετή και με το χάρισμα του λόγου, είχε τρία παιδιά, που τον αξίωσε ο Θεός να τα αναδείξει σε κληρικούς, κι αυτά με πλούσιο το χάρισμα του λόγου. Μια μέρα, στο τραπέζι της λευιτικής αυτής οικογένειας, ένας φιλοξενούμενος, έκανε λόγο, για το ποιος απ' τους τρεις γυιούς και τον πατέρα, ήταν καλύτερος κήρυκας του θείου λόγου. Τότε, μπήκε στην συζήτηση ο μικρότερος γυιός, ο οποίος απάντησε με ετοιμότητα: - Αυτή τη στιγμή λείπει. Είναι στην... κουζίνα! Και έδειξε τη μητέρα. Στ' αλήθεια, αυτή ήταν ο καλύτερος ιεροκήρυκας. Δε μιλούσε στην εκκλησία• κήρυττε, ωστόσο, αδιάκοπα με τις πράξεις της μέσα στην "κατ' οίκον εκκλησία". Στο σπίτι της. _Βιβλίο "Διάκριση" του Θεολόγου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη_  

 Η ανοχή και η αγάπη κάνουν τον αναιδή πιο αναιδή και τον φιλότιμο πιο φιλότιμο. *Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης*

 Δάκρυα πλημμυρίζουν όλη τη γη. Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε όλα τα δάκρυα που έχυσε η ανθρωπότητα σε χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της θα γινόταν ένας δεύτερος κατακλυσμός. Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη! Αν λοιπόν είμαστε σαν τους ανθρώπους που περιγράφει στον Ψαλμό του ο Προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει τη γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους. Αγίου Λουκά Κριμαίας.

 Κάποτε ένας ζωγράφος επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο κελί του. Ο γέροντας με εκείνο το πηγαίο και διδακτικό χιούμορ που τον διέκρινε, τον ρώτησε: –Βρε παιδάκι μου, θα μπορούσες να με ζωγραφίσεις ένα πίνακα με το θέμα που θα σου πω; Θέλω να τον τοποθετήσω στο κελί μου! Ο καλλιτέχνης προθυμότατα , λέει στον π. Παΐσιο: Γέροντα με τα χαράς. Αυτή είναι η δουλειά μου. Τι θα θέλατε να έχει ο πίνακας ζωγραφικής που θα ετοιμάσω; -Μπορείς να ζωγραφίσεις μερικά βουνά; -Εύκολο είναι γέροντα απαντάει ο Ζωγράφος. -Μπορείς να ζωγραφίσεις και μερικά δέντρα που θα σου πω; -Βεβαίως γέροντα. Αφού λοιπόν ο γέροντας του είπε και μερικά πράγματα που θα ήθελε να έχει ο πίνακας, στο τέλος του λέει: Μπορείς να ζωγραφίσεις και μία βρύση που να τρέχει νερό; -Μα γέροντα, δεν είναι καθόλου δύσκολο για μένα, απαντάει με απλότητα ο ζωγράφος. Και τότε ο π. Παΐσιος τον ρωτάει: Από την βρύση που θα είναι στον πίνακα μπορεί κάποιος να πιεί νερό και να ξεδιψάσει; -Ε όχι, βέβαια γέροντα, απάντησε ο ζωγράφος. Και ο γέρ

 10 Ορθόδοξα και αγχολυτικά βήματα για μια ευλογημένη ημέρα από τον Μητροπολίτη Anthony Bloom: Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από τον Θεό, ανήκει στον Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄ αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. 1. Το πρώτο που θα σκεφθείς, όταν ξυπνάς είναι η σκέψη του Χριστού. Να στρέψουμε τον νου μας στον Χριστό. Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε: Μην ασχολείσαι με το σκοτάδι, άνοιξε το παράθυρο στο φως. 2. Προσευχή. Μπορείς να προσεύχεσαι ακόμη κι όταν κάνεις απλά καθημερινά πράγματα. Για παράδειγμα, όπως έλεγε ένας μοναχός όταν κατέβαινε τα σκαλιά του μετρό, που του θύμιζαν κατάβαση στα έγκατα της γης, μπορείς να λες το Κύριε Ελέησον κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού είναι, σκέψου πόσες φορές

 Όπως ένας άνθρωπος που έχει τον Χριστό στην καρδιά του αγγίζει το πλάτος, το μήκος, το βάθος και το ύψος της γνώσεως της θείας σοφίας, έτσι αυτός ο άνθρωπος με τον Χριστό στην καρδιά του, αγγίζει επίσης τις απεριόριστες ανοιχτές θάλασσες της θεϊκής αγάπης του Χριστού. Αγίου Νικολάου Αχρίδος.

  *Μακρυγιάννης:* _"Από ενός χρόνου παιδί με εσυνήθισαν οι γονείς μου να κάνω μετάνοιες."_ *Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας:* Η γονυκλισία τι είναι; Προσκύνηση του Θεού. Προσκυνάμε το Θεό, πράγμα που ο εχθρός μας διάβολος δεν το κάνει, *δεν σκύβει το κεφάλι, δεν γονατίζει, δεν προσκυνάει...* Όσοι προσκυνούν τον Θεό, είναι εχθροί του διαβόλου, άρα είναι άνθρωποι του Θεού. Γι' αυτό, οι γονυκλισίες έχουν μεγάλη σημασία. Και μία ακόμη περισσότερη να κάνουμε, γίνεται κάποιος ασκητικός κόπος, πράγμα που θα έχει την ανταμοιβή του από τον Θεό. Οι λίγες μετάνοιες που κάνουμε, συνάζονται σιγά - σιγά στην τράπεζα του Θεού πάνω στον Ουρανό και όταν απέλθουμε προς τα άνω, θα τις βρούμε σε μία μεγάλη ποσότητα. Και αυτό θα μας βοηθήσει στην απολογία μας, κατά την φοβερή ώρα που θα κρίνεται η ψυχή μας. *Κάμπτω τα γόνατά μου προς τον πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού [Προς Εφεσίους 3,14]*

*ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ* Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, τα μάτια μας τσούζουν, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις. Τελικά βρίσκουμε μία λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθή εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια.Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει. Γι’ αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μη στηριζώμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνη ο,τι είναι καλύτερο. *Άγιος Παΐσιος*

 Το..παράδειγμα! «Μήν μιλάτε στους ανθρώπους για τον Κύριο, αν δεν θέλουν να ακούσουν για' Αυτόν. Ζήστε όπως ο Κύριος και οι ίδιοι θα σας ρωτήσουν για να μάθουν ...» Μακαριστός  Πατριάρχης Σερβίας Παύλος

Συνέλαβαν κάποιον αντάρτη ἀπό τά βουνά και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη τῆς Κοζάνης και τον έρριξαν στη φυλακή. Όταν το έμαθε ο π.Αυγουστίνος Καντιώτης πήγε στην φυλακή για να τον δη* Αυτός ήταν εχθρός του. Πολλές φορές προσπάθησε να τον σκοτώση, αλλά δεν τα κατάφερε. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν τον άφηναν να περάση και του είπαν: – π. Αυγουστίνε αυτόν έρχεσαι να δης; Τού φέρης και φαγητό;.. Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να του δώσης – Όπως ερχόμουν σ’ εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή(*) και όχι δηλητήριο, το ­ίδιο θα κάνω και σ’ αυτόν τον φυλακισμένο» Τον άφησαν τότε να περάσει. Όταν άνοιξε η πόρτα και τον είδε, έκλαυσε. Ήταν σε αθλία κατάσταση. Kαι είπε· – *Πάτερ Aυγουστίνε, εσύ ήρθες να με δης!* Oύτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου, οὔτε κανένας δεν ενδιαφέρεται πλέον για μένα... Τώρα πιστεύω ότι υπάρχει Xριστός! (*) Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι στὴν Γερμανικὴ κατοχὴ, συντηροῦνταν ἀπὸ τὰ συσσίτια που ἔκανε ὁ π. Αὐγουστῖνος στην Κοζάνη, ποὺ ἔφτασαν ἡμηρεσίως μέχρι 8.500 πιάτα!

 Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος: Του έλεγε του αγίου Γέροντός Ιακώβου του Τσαλίκη του εν Ευβοία του «με συγχωρείτε» ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.Πολλή ασέβεια, πάτερ Ιάκωβε. Πολλη ανηθικότητα. , διαφθορά. Και συμφωνούσε ο άγιος Ιάκωβος. Αλλά και απορούσε ,άγιε μου, του λέει του Ιωάννη του Ρώσου, «πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα. Και κάθε γενιά που έρχεται είναι χειρότερη από την προηγούμενη». Και του είπε ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: “Θα γίνει Μεγάλος πόλεμος, για να φοβηθούν οι άνθρωποι και  ίσως μετανοήσουν και ταπεινωθούν. Μόνον έτσι». «Όχι άλλος πόλεμος», του είπε ο σπλαχνικός Ιάκωβος. «Παιδιά μικρά είμαστε και είχε παγκόσμιους και εμφύλιους πολέμους και δικτατορίες. Πάλι πόλεμος»; «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, του είπε, π. Ιάκωβε. Για να ταπεινωθούν οι άνθρωποι. Μόνον με τον πόλεμο».     〰️〰️💦🌟💦〰️〰️

 

… – Γέροντα, όταν αντιμετωπίζω ένα θέμα και προσεύχωμαι γι' αυτό, πώς θα καταλάβω ποιο είναι το θέλημα του Θεού; – Το θέλημα του Θεού δεν βρίσκεται έτσι. Καλύτερα να ρωτάς για ένα πρόβλημά σου. Να μη ζητάς πληροφορία από τον Θεό, εφόσον μπορείς να συμβουλευθής κάποιον άνθρωπο, γιατί μπορεί να πλανηθής.Όσο πνευματικός άνθρωπος κι αν είναι κανείς, και όσο καλή τακτοποίηση κι αν κάνη μόνος του στα θέματά του, δεν μπορεί να αναπαυθή, γιατί ο Θεός θέλει ο άνθρωπος να βοηθιέται από τον άνθρωπο και να διορθώνεται δια του ανθρώπου. Τα οικονομάει έτσι ο Καλός Θεός, για να ταπεινώνεται ο άνθρωπος. Πρέπει να εκθέτη κανείς τους λογισμούς του και τις καταστάσεις που περνάει στον πνευματικό του, να τον συμβουλεύεται και να μην αποφασίζη μόνος του για τα δύσκολα θέματα ούτε να αντιμετωπίζη μόνος του τις δυσκολίες που συναντάει στον αγώνα του, κάνοντας πρόβες στον εαυτό του, γιατί ο πειρασμός θα τον μπερδέψη και θα του δημιουργήση προβλήματα.