Η Ζωή του Χριστιανού

      Κάποιο αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…» Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό» Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε: «Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…» «Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.» Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.» «Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.» Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στη

      Η ιστορία της Bασιλόπιτας είναι μια ιστορία που συνέβηκε περίπου πριν 1500 χρόνια στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.  Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του, με αγάπη, κατανόηση και αλληλοβοήθεια. Κάποια μέρα όμως, ένας αχόρταγος στρατηγός - τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της πόλης της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη για να την κατακτήσει και να την λεηλατήσει. Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο στρατηγός αποφασισμένος με το στρατό του περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το Δεσπότη, ο οποίος βρισκόταν στο ναό και προσευχόταν. Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος στρατηγός απαίτησε το χρυσάφι της πόλης καθώς και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε στην πόλη. Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχια, δεν είχαν να

        Αυτά και άλλα σοφά και ψυχωφελή λόγια τους έλεγε, την τελευταία εκείνη ώρα. Μετά, αφού σήκωσε για τελευταία φορά τα αγιασμένα της χέρια στον ουρανό, προσευχήθηκε με αυτά τα λόγια. – Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος, ο ποιμένας ο καλός, που μας λύτρωσες όλους από την τυραννία του σατανά, με τα άγια Πάθη, τη θεία Σταύρωση και την αγία Σου Ανάσταση,  σε Σένα παραδίνω σήμερα την ταπεινή μου ψυχή. Σκέπασε με τις αγίες φτερούγες της θεϊκής Σου αγάπης το μικρό αυτό ποίμνιο που μου εμπιστεύτηκες και οδήγησε όλες τις αδελφές στον αγιασμό και τη λύτρωση.  Σε ευχαριστούμε και Σε δοξολογούμε πάντοτε. Μόλις τέλειωσε την προσευχή της, ένα χαμόγελο και μια χαρά απλώθηκε σ’ όλο της το πρόσωπο. Οι άγιοι άγγελοι είχαν έρθει να συνοδέψουν στον ουρανό την αγιασμένη ψυχή της. Ξαφνικά το πρόσωπο της φωτίζεται σαν τον ήλιο και με απερίγραπτη χαρά ψιθυρίζει: – Να! Έρχονται οι άγιοι Άγγελοι! Ω Κύριε! Ας έχει δόξα το υπερύμνητο όνομα Σου. Έπειτα σταυρώνει τα χέρια της, κ

        Κάποτε,σ’ ένα εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο μπήκε μια γριούλαγια να ψωνίσει!Κατευθύνθηκε προς τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου και ζήτησε την Καινή Διαθήκη! Ο υπάλληλος πρόθυμος, την εξυπηρέτησε αμέσως!    Στο κατάστημα εκείνη τη στιγμή έτυχε να βρίσκεται και κάποιος ιερέας! Βλέποντας την γριούλα να αγοράζει την Καινή Διαθήκη αναρωτήθηκε αν την ήθελε για την ίδια ή για κάποιον άλλον, καθώς την θεώρησε αρκετά μεγάλη για να ξέρει να διαβάζει!      Πήρε το θάρρος λοιπόν, και την ρώτησε: - Γιαγιάκα, για σένα την θέλεις την Καινή Διαθήκη; - Μάλιστα, πάτερ μου, απάντησε εκείνη! - Αλήθεια; Ξέρεις να διαβάζεις; - Όχι! Απάντησε η γριούλα, εντελώς φυσιολογικά! - Και τότε τι θα την κάνεις την Καινή Διαθήκη αν δεν μπορείς να την διαβάσεις; την ξαναρώτησε ο ιερέας! - Να παιδί μου, του απάντησε η γριούλα! Την κρατάω αγκαλιά, πάω μπροστά στην εικόνα του Χριστού, του δείχνω την Καινή Διαθήκη και του λέω: “Χριστέ μου δεν ξέρω να διαβάζω, αλλά ότι λες σε αυτό το βιβλίο, βάλτο εδώ μέσα” και

  Σας λέω υπεύθυνα, διότι ασχολήθηκα με την εσχατολογία. Εντός ολίγου, θα ξεκινήσει παγκοσμίως αυτό.    Και σαν είδος κατακλυσμού, από τη δικαιοσύνη του Θεού,   θα επιβληθεί παγκοσμίως να ξεριζώσει όλους τους αιτίους της παγκοσμίου διαστροφής.     Θα γίνει τώρα αυτό! Θα το ψηλαφήσουμε με τα χέρια μας. Θα μείνουν μόνον όσοι έχουν σχέση πραγματική με τον Θεό.   Όσοι δεν έχουν σχέση πραγματική με τον Θεό, και άρα δεν τους ανήκει η αιωνιότης, η αιώνια ζωή, κατ’ ανάγκην θα σαρωθούν.    Διότι, τώρα, ο Θεός θα δημιουργήσει νέα γενιά, οπότε δε θα υπάρχει προζύμι διαστροφής. Και, γι’ αυτό,  τώρα θα δείτε αυτήν την παγκόσμιο σύρραξη που θα γίνει, εντός ολίγου, και να μην τρομάξετε. Να είστε έτοιμοι.    Θα γίνουν αυτά.   Εγώ δεν παρακολουθώ ραδιόφωνα και εφημερίδες,   να μου πουν οι ψεύτες την αλήθεια. Αυτοί θα πουν αλήθεια;  Τι έγινε και τι θα γίνει; Αφού αυτοί είναι δημιουργοί…

      Ένας Ερημίτης που ασκήτευε στην έρημο του Ιορδάνου, είχε χρόνια πολλά να πειραχτεί από το διάβολο.   Αυτό του είχε δώσει θάρρος κι έλεγε συχνά πώς ο εχθρός δεν τολμούσε να πειράξει τους αγωνιστάς, πήγαινε μόνο στους αμελείς και οκνηρούς. Κάποτε παρουσιάστηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε.   -Τι σου έχω κάνει, Αββά, και μ΄ εξευτελίζεις έτσι. Μήπως ποτέ σ΄ επείραξα; -Φύγε από δω, πονηρό πνεύμα φώναξε άφοβα ο Ερημίτης, και σήκωσε το ραβδί του να τον χτυπήσει.  Δεν έχεις δικαίωμα να πειράζεις τους δούλους του Χριστού. Πήγαινε σ΄ εκείνους, που με την απροσεξία τους σε προσκαλούν. - Έτσι, λοιπόν, νομίζεις έκανε ο διάβολος με κακία. Δε θα βρω, λες ευκαιρία να σε ρίξω στα σαράντα χρόνια, που έχεις να ζήσης ακόμη;   Βέβαιος τώρα πως το δόλωμά είχε κι’ όλας πετύχει, έγινε άφαντος, αφήνοντας στον αέρα ένα γέλιο ανατριχιαστικό. Από την ίδια στιγμή λοιπόν, άρχισαν να συγχύζονται οι λογισμοί του Ερημίτη.   -Σαράντα χρόνια ζωή ακόμη! Ω, είναι παρά πολλά! μονολογούσε δ

  Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής… Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε.    Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό.    Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού. «Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;» τον ρώτησα. «Δυστυχώς όχι», μου απαντά, «είμαι της Φιλοσοφικής».   «Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη», είπα εμφανώς αστειευόμενος. Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.   «Κοίταξε»,του λέω, «συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι.  Αλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε μαθηματική απόδειξη.    Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα Τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος;

        Μια μέρα ένας πλούσιος άνθρωπος παρέδωσε ένα καλάθι με σκουπίδια σ’ ένα φτωχό άνθρωπο. Ο φτωχός άνθρωπος χαμογέλασε και έφυγε με το καλάθι. Το άδειασε, το έπλυνε και το γέμισε με όμορφα λουλούδια. Το επέστρεψε στο πλούσιο άνθρωπο και του το έδωσε. Ο πλούσιος άνθρωπος έκπληκτος του είπε: – Γιατί μου δίνεις όμορφα λουλούδια, ενώ σου έδωσα σκουπίδια. Και ο φτωχός απάντησε: – Ο καθένας δίνει ότι έχει στην καρδιά του…

        Είναι φοβερό το γεγονός, αλλά αληθινό. Κάποιοι χριστιανοί φοιτητές του Πανεπιστημίου το διηγήθηκαν πολύ εντυπωσιασμένοι, όταν ήρθαν στην Παναγιά για να προσκυνήσουν. Είπαν συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον: “- Είχαμε έναν καθηγητή, που φαινόταν πολύ καλός και μελιστάλακτος. Επειδή μας φερόταν ήπια, τον συμπαθούσαμε. Τον βλέπαμε δε μερικές φορές να έρχεται και στην Εκκλησία και να κοινωνάει.  Μετά από αυτά, πιστεύαμε πως ήταν καλός χριστιανός.    Όμως μας περίμενε μεγάλη έκπληξη , για να μην πούμε φρίκη! Κάποια μέρα μάθαμε ότι αρρώστησε βαριά.  Αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε.  Πήγαμε σπίτι του σε μια μοναχική βίλλα σε αριστοκρατικό προάστιο, αλλά η γυναίκα του σχεδόν μας έδιωξε , ταραγμένη και ενοχλημένη.  Ενώ δε μας μιλούσε από την πόρτα, ακούγονταν μέσα στο σπίτι γαυγίσματα και ουρλιαχτά. Μερικοί το σχολίασαν και είπαν: - Αυτοί οι πλούσιοι και τρανοί, πολλές φορές τα σκυλιά τους τα βάζουν μέσα στο σπίτι και ζουν μαζί τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι τα ζώα πρέπει να ζο

        Το ψωμί το δικό μου είναι υλικό ζήτημα. Το ψωμί του αδελφού μου όμως είναι πνευματικό ζήτημα. (Αλέξανδρος Τσιριντάνης) Κάποτε που βάδιζα με τον άγιο στην πλατεία της πόλεως, βλέπω δεξιά μου έναν άνθρωπο κάτι να ψιθυρίζει. Τον ακολουθούσαν πολλοί φτωχοί ζητώντας του βοήθεια. Κι εκείνος κάνοντας τάχα ότι τους διώχνει, τους έβαζε στο χέρι την ελεημοσύνη του. Έτσι κρυβόταν από τους ανθρώπους. Μόλις το πρόσεξα, σκούντησα τον όσιο και του είπα για την αρετή του ανθρώπου αυτού. Κι εκείνος μού λέει: - Στα μάτια του Θεού είναι μέγας. Τον ξέρω, γιατί αρκετές φορές βρεθήκαμε μαζί. Ύστερα από μερικές ημέρες τον ρώτησα σχετικά με αυτή την αρετή και μου διηγήθηκε ένα παράδοξο θαύμα. - Ήμουνα τότε, μού είπε, μικρό παιδί, δώδεκα χρονών περίπου, και είχα πάει στην εκκλησία του αποστόλου Θωμά να προσευχηθώ. Βρήκα εκεί ένα γέροντα να διδάσκει το λαό. Μεταξύ άλλων, μίλησε και για την ελεημοσύνη. Είπε ότι αυτός που δίνει κάτι στους φτωχούς είναι σαν να το καταθέτει στα χέρια του Κ

      Κάποτε ένα μικρό κορίτσι καθόταν μόνο του στο πάρκο. Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει γιατί έμοιαζε να είναι τόσο θλιμμένο.   Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν. Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει . Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη.  Πολλοί άνθρωποι πέρασαν μπροστά της αλλά κανένας δεν σταμάτησε. Την επόμενη μέρα η περιέργειά μου με οδήγησε πίσω στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν ακόμα εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπου ήταν και την προηγούμενη  μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα.  Σήμερα όμως θα έκανα το βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι.  Εξάλλου ένα πάρκο γεμάτο κόσμο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να παίζει ένα μικρό παιδί ολομόναχο.  Καθώς πλησίαζα μπορούσα να δω την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα. Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπ

      Ένας καλόγερος κάποτε με αγία ζωή διάβασε στην Αγία Γραφή το «χίλια έτη…». Είχε μεγάλη ευλάβεια στην Παναγία και με απλότητα της είπε: «Παναγία μου, πες στο Χριστό να μου εξηγήσει πώς είναι τόσο όμορφα στον Παράδεισο, ώστε τα χίλια χρόνια να φαίνονται ότι είναι μία μέρα.  Ήταν εκκλησιαστικός στο διακόνημα και ηλικιωμένος.    Το βράδυ, όταν έφευγαν οι άλλοι μοναχοί, αυτός έμενε στο ναό, προσευχόταν κι έλεγε: «Παναγία μου, πες μου πώς γίνεται αυτό».  Οι πόρτες της εκκλησίας ήταν ανοιχτές. Μέσα στην εκκλησία μπήκε ένας αετός. Ήταν τόσο όμορφος που δεν περιγραφόταν.  Είχε χιλιάδες χρώματα κι έλαμπε. Όταν τον είδε ο μοναχός παρακάλεσε την Παναγία να τον βοηθήσει να τον πιάσει.  Κι όταν θέλησε να τον πιάσει, ο αετός έφυγε, πήγε στην πόρτα και προσποιούταν ότι δεν μπορούσε να πετάξει.    Ο μοναχός τον κυνήγησε και ο αετός ξέφυγε στο δάσος, σ’ ένα ξέφωτο και κάθησε σ’ ένα δέντρο. Ήταν μια ήσυχη βραδιά με πανσέληνο.  Ο μοναχός κοιτούσε τον αετό κι άρχισε να κλαίει, γιατί δεν μπορούσε να τ

         Ποιά ηθική υπάρχει πλέον; Το κακό έχει χτυπήσει την οικογένεια, την Παιδεία. Έχει χτυπήσει σε κάθε υγιές κύτταρο της κοινωνίας και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτού του πολέμου.    Τρέχουν οι άνθρωποι χωρίς να νοιάζονται για τον διπλανό τους. Η κοινωνία που ξέραμε δεν υπάρχει πια.    Σήμερα κυριαρχεί ο ατομικισμός... * Γιατί; Επειδή κάποιοι έπαιξαν με τον χαρακτήρα του Έλληνα και διάβρωσαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν.  Είναι αδιανόητο! Ο ατομικισμός ζει και βασιλεύει, ενώ η απάτη έγινε "χάρισμα". Μεγάλωσαν γενιές που διδάχτηκαν πως να αρπάξουν.    Και αυτό σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας... Μάλιστα, όσα πιο πολλά "αρπάζεις" τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την τιμωρία.    Αυτό το βλέπει ο Θεός. Σήμερα επιτρέπει να δεχτούμε μερικές σφαλιάρες, ελπίζοντας πως θα συνέλθουμε, όπως συμβαίνει και στους μεθυσμένους...

      Τον χαρακτηρίζουν «ασκητή της πόλης». Μαγειρεύει μόνος του, καθαρίζει ο ίδιος το μητροπολιτικό σπίτι, δεν χρησιμοποιεί κινητό τηλέφωνο, ενώ σπάνια μιλά και στο σταθερό.  Επισκέπτεται την Αθήνα για να συμμετάσχει στις Συνόδους χρησιμοποιώντας… το λεωφορείο του ΚΤΕΛ, κάνει περιοδείες στα «κουτσοχώρια» με τα πόδια και έχει ξεχάσει πώς είναι τα πλούσια αρχιερατικά άμφια. «Εγώ είμαι ένας καλόγερος», επιμένει ο ίδιος. Ο 84χρονος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος ξεχωρίζει για τη λιτή και ταπεινή ζωή που κάνει. Μητροπολίτης από τις «Νέες Χώρες», τρέφει θαυμασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη, «είναι άγιος άνθρωπος», λέει. «Τι να το κάνει ένας καλόγερος το κινητό, αφήστε που βλάπτει κιόλας», απαντά με χαμόγελο στην παρατήρηση των «ΝΕΩΝ», ότι δεν ακολουθεί την τεχνολογία. «Εγώ είχα γέροντα τον Μητροπολίτη Κορινθίας, που πήγε μετά στην Αμερική.  Αυτός μου είχε πει ότι ο επίσκοπος είναι καλόγερος και έτσι πρέπει να είναι». Όταν καλείται να σχολιάσει το ότι δεν συμβαίνει το ίδ

  Το 1974 έγινα αρχιμανδρίτης και ανέλαβα το έργο του ιεροκήρυκα σε όλη την περιφέρεια της Μητροπόλεως. Το 1985 πήγα με τον αδελφό μου Αποστόλη στον Άγιο Πορφύριο. Δεν είχε κόσμο και μπήκαμε αμέσως στο Κελλάκι του. Ήταν αδιάθετος και τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του να μιλάει στο τηλέφωνο με μια κυρία από την Πελοπόννησο ή από την Αυστραλία…, δεν θυμάμαι με σιγουριά. Μίλησε μαζί της επί αρκετή ώρα και εμείς περιμέναμε υπομονετικά. Κάποια στιγμή τον ακούσαμε που της είπε: – Άντε παιδί μου, να τελειώνουμε, με επισκέφτηκε ένας Επίσκοπος… Πρέπει να σε κλείσω τώρα, γιατί έχω έναν Δεσπότη εδώ μπροστά μου και με περιμένει για να κουβεντιάσουμε… Έκλεισε το τηλέφωνο και, αφού συζητήσαμε διάφορα θέματα, σηκωθήκαμε, πήραμε την ευχή του και φύγαμε. Όταν βγήκαμε έξω στον δρόμο, με ρώτησε ο Αποστόλης: – Πρόσεξες τι είπε στην κυρία στο τηλέφωνο; – Τι είπε; – Είπε: «Έχω έναν Δεσπότη εδώ μπροστά μου»! – Ναι, το άκουσα αλλά δεν έδωσα σημασία. Έτσι θα το είπε.  Όπως λένε οι Δεσποτάδες στους ιερείς: